Denk niet zwart-wit
Maar in de kleur van je hart
Vanmorgen had ik ineens deze drie zinnen in mijn hoofd. Niet
omdat ik het hoorde op de radio. Ineens was het er. Ik besteedde er niet veel
aandacht aan.
Tot ik in zag dat het wel heel passend was op dit moment. Ik
voelde me gevangen in mijn hoofd. Gevangen tussen verschillende delen van
mijzelf. Hele gesprekken in mijn hoofd over hoe het het beste zou zijn.
‘Doe nou eens je best. Doe het gewoon’.
‘Voel nu, voel hoe je je voelt.’
Ze spreken met elkaar. Tegen elkaar. Ze willen macht over
elkaar. Gevangen in mijn hoofd. Voelen hoe het is lukt niet meer.
Tot ik me besefte dat het beide delen van mij zijn. Soms ben
ik naar buiten gericht. Dan ga ik de wereld aan, ik doe, ik loop, ik ren. En
soms is er rust, een zachte kant van mijzelf komt naar boven.
Het ene deel is niet beter dan het andere deel. Alleen
vanuit het ene deel lijkt het andere deel slecht. Mijn strenge deel kan dan
heel overheersend zijn naar het andere, zachtere deel. Overheersend, waardoor
dat deel er niet kan zijn, ook al heb ik dat nodig.
Ik beweeg tussen beide heen en weer. De ene dag doe ik heel
veel terwijl ik de volgende dag niets doe.
Terug naar het liedje. Ineens merkte ik dat dit in mijn
hoofd zat. Deze paar zinnen. (Ik weet dat het liedje misschien wel over iets
heel anders gaat, maar dit is wat het voor mij op dit moment betekende).
Ik besefte dat dat is wat ik nodig heb. Liefde voor mezelf.
Liefde voor beide delen, zowel het witte als het zwarte deel in mij. Liefde die
die twee delen overstijgt. Die twee delen zullen altijd tegen elkaar blijven
strijden. Tenzij je erboven uitstijgt en ziet dat ze er beide zijn (en mogen
zijn).
Komen de delen ooit samen? Wie weet.
Nu is het genoeg om te weten dat er meer is dan alleen zwart
en wit. Goed en slecht. Lelijk en mooi.
Er is iets diepers wat het dichtst bij mijzelf staat.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten