De wijze en de dwaas #1

Zie daar eens, daar loopt de dwaas, denkt de wijze. Hij loopt daar, met slechts een dun jasje terwijl het midden in de winter is. Hij loopt daar huppelend, pff, neemt hij het leven dan niet serieus? Er is genoeg om over na te denken, genoeg wereldproblemen om op te lossen. Het enige wat hij doet is lanterfanten. Nooit denkt hij na als hij een beslissing neemt, hij kiest gewoon waar hij zin in heeft. Verantwoordelijkheid? Daar heeft hij nog nooit van gehoord! De wijze voelt zich een beetje zwaarmoedig, hoe kunnen al die dwazen nu zo in het leven staan? Kan het ze dan helemaal niets schelen wat er in de wereld gebeurd?

De wijze passeert de dwaas en kijkt nadenkend.

‘Dag wijze!’ Groet de dwaas vrolijk.

‘Dag dwaas.’ Mompelt de wijze vermoeid terug.

De dwaas huppelt vrolijk verder. Wat is het leven toch heerlijk, denkt hij. Al die prachtige bloemen hier in het weiland, heerlijk die lente! Hij rent het weiland in en gaat liggen naast de bloemen. Hier kan ik wel uren naar kijken, denkt hij. Naar de schoonheid van de bloemen. Naar de perfectie van ze! Ze zijn zo prachtig en toch ook uniek. Waarom geniet niet iedereen van deze pracht? De wijze liep er langs zonder ook maar te kijken. Deze wereld, ze is zo prachtig. Alle natuur! Hij staat weer op en loopt naar het volgende weiland, waar weer andere bloemen staan. Heerlijk, deze wereld!



De wijze en de dwaas. Vaak is er een oordeel aan deze titels verbonden. De wijze is goed, en de dwaas, ja die is gek. We willen liever wijs dan dwaas zijn.

Met dit verhaaltje heb ik dit proberen om te draaien. Wijsheid. Het lijkt allemaal zo mooi, maar bij mij kan wijsheid heel makkelijk omslaan in zwaarte en negativiteit. Ik weet heel goed wat voor me is, maar doe dit niet. Of: ik weet te veel verschillende dingen die goed voor me zouden zijn. Wat is dan het meest wijs? Waarschijnlijk is dit eigenlijk helemaal geen wijsheid, maar zijn dit vervelende stemmetjes die doen alsof ze wijs zijn.

Misschien zijn er mensen die zeggen; ja, jij wil misschien liever wijs zijn, maar ik ben veel liever dwaas! Nu ik dit schrijf is er meteen een stem in mijn hoofd die zegt: huh, wie wil er nu in hemelsnaam dwaas zijn? Deze stem is mijn strenge kant, de kant van discipline. En discipline is nu eenmaal niet iets wat past bij de dwaas. Maar goed, liever dwaas willen zijn, ja dat kan. Waarom niet? Het lijkt mij wel heel fijn om dwaas te kunnen zijn, om gewoon te doen waar je zin in hebt of je niets aan te trekken van andere mensen. Maar ja, ik ben daar niet zo goed in;)

Ergens heb ik het gevoel dat de wijze en dwaas met elkaar verbonden zijn. Dat kan ik nog niet zo goed uitleggen, maar misschien heeft het er mee te maken dat ze in één les bij mijn opleiding werden behandeld ;).

Door wijs te zijn weet je wat jouw pad is. Je ontdekt waarheid in jezelf. En als je dan dwaas genoeg bent, trek je je niets aan van anderen, geloof je er volledig in en ga je jouw eigen pad.

Liefs