Je bent gek #2

Nadat ik gisteren mijn blogje over 'gek zijn' gepubliceerd had, merkte ik ineens iets raars op. Ik heb in de hele middag wel (voor mijn gevoel) 5 keer gezegd: 'je bent gek'. Jeetje, ik zeg dat blijkbaar veel vaker dan ik dacht.. Ik zei het zowel tegen mezelf als tegen anderen. En dat terwijl ik het eigenlijk helemaal niet meende.

Maar daar gebeurt natuurlijk eigenlijk iets heel raars: je zegt iets, maar je meent het niet. Natuurlijk heeft de ander vaak wel door dat je het niet meent, of niet? Misschien denkt de ander wel echt dat hij nu voor gek verklaard wordt.

Of gaat de ander je ook niet meer serieus nemen als je andere dingen zegt over hem die je wel meent.

Ingewikkeld.

Waarom zeggen we dingen die we niet menen? (Je bent gek!)

En wat bedoelen we dan eigenlijk wel..? (Je doet iets anders dan ik het zou doen).

Luisteren we wel echt naar elkaar? (Waarom vindt hij me gek?)

Oordelen we niet te snel over een ander? (Dat hij gek is..)

Een ingewikkeld punt.. Het liefst zeg ik alleen maar dingen die ik meen, natuurlijk. En meestal doe ik dat ook wel. Alleen is het nadeel van woorden dat ze zo beperkt zijn: je kunt vaak niet precies je gedachten verwoorden.

Ach, ik hoop maar dat iedereen die ik gek noem, maar beseft dat ik dat niet echt meen;)

Liefs