Zware gedachten #2

In mijn vorige bericht schreef ik over zware gedachten. Gedachten die kwellen, pijn doen en alles zwaarder maken dan het is. Door sommige mensen 'spoken' genoemd, door andere de innerlijke criticus, het ego, zeurstemmen, je geest. Noem maar op!

Maar wat doe je nu tegen die gedachten?

Helemaal niets!
Ze zullen altijd blijven komen

(Misschien niet als je 10 jaar in een klooster gaat zitten en de hele dag mediteert. Maar dan nog.. Grote kans dat je dan nog steeds af en toe gedachten hebt...)

Tegen die gedachten is niets te doen. Althans dat is mijn mening. Zodra ik mijn gedachten op die manier benader, wordt het alleen maar erger. Want dan zeg ik: jullie mogen er niet zijn, jullie zijn niet goed, ik moet van jullie af. En hoe harder ik ze weg duw, hoe harder ze terugkeren. Op onbezorgde momenten, midden in de nacht. Want jij wil ze niet hebben. Een soort kat-en-muisspelletje wordt het dan.

Bij mij werkt dit niet. Dit is niet de manier om met deze gedachten om te gaan. Ik weet dat dat het alleen maar erger maakt en ze harder terugkomen.

Hoe ga ik er dan mee om?

Ik ben absoluut geen expert en ik ben nog heel makkelijk door mijn gedachten uit mijn humeur te krijgen. Maar wat ik nu doe, is het volgende. Zodra ik opmerk dat vervelende gedachten op de achtergrond aanwezig zijn, probeer ik juist naar ze toe te gaan. Ik zeg ze gedag of erken op een andere manier dat ze er zijn.

Zo wordt het een samenwerking in plaats van een gevecht en tegenwerken. (Ik geloof dat ik er op dit moment niet echt meer over kan uitleggen. Een volgende keer dan maar)

Ik schud je de hand

'Dag, hallo, hier ben ik'

'Dag, dit ben ik'

Ik zie je

Samen

We zijn er beide

Liefs