School die weet hoe het hoort, met de vastgestelde leerplannen en cito-toetsen.
De psycholoog die een diagnose stelt bij jou en een behandelplan opstelt: het gaat niet goed met jou.
Jeugdzorg, die ingrijpt omdat het toch echt niet goed gaat. Dit is ernstig en er moet ingegrepen worden.
Of
Jij. Jij die weet hoe je bent. Je eigen wijsheid kent. Je zwakheden en je passies. Jij die precies voelt waar je pijn hebt of wat moeilijk is.
Wie heeft er gelijk?
Het blijft een eeuwige strijd. Want de ene kent de wijsheid van de andere niet. Ze zijn zo anders.
En soms is een therapie heel gemeen: alles is zo te herleiden dat de therapeut uiteindelijk altijd gelijk heeft. Een woordenspel, een strijd. (Ja je zegt nu dat je niet wil doen wat ik zeg, maar probeer het eens, dan zul je ervaren dat het je echt helpt..)
Ik geloof dat een ander jou niet kan opdragen iets te doen op een bepaalde manier. Zeker als die manier niet bij jou past. Hoe weet de ander nu hoe het in jou werkt? Want de ander kijkt altijd vanuit zijn eigen kaders.
Wat is er dan nodig? Iets wat echt bij jou past. En niet wat de therapeut bij jou vindt passen. Of een therapie waar de therapeut nu eenmaal mee werkt. Jij hoeft je als cliënt niet aan te passen aan de therapeut!
En daarom ben jij de enige die weet wat goed voor je is. Die dat kan voelen. Als wijsheid in je lichaam, hart en gevoel
Jouw wijsheid is belangrijk.
Ken jij jouw wijsheid? Vertrouw je erop?
Liefs
Heel mooi verwoord!
BeantwoordenVerwijderen