Ik bezocht de opleiding Kunstzinnige Therapie Beeldend. Hier besprak een docent een casus. De benadering die zij had, sprak mij totaal niet aan. Ze besprak een meisje wat op dertienjarige leeftijd nog bij haar oma in bed sliep en niet alleen naar school wilde. Ze kreeg de casus van jeugdzorg.
Ik vind het heel goed dat kunstzinnige therapeuten betrokken worden bij een behandeling die door jeugdzorg wordt uitgestippeld. Laat ik dat voorop stellen, want, wat ik ook hierna ga zeggen, ik sta wel achter kunstzinnige therapie!
De therapeute vertelde over hoe zij werkte met dit meisje. Allereerst waren daar de doelstellingen van jeugdzorg, die de situatie als problematisch beschouwde. Dat moest opgelost worden. Door deze doelstellingen werd het automatisch een oplossingsgerichte therapie.
De therapeute liet tekeningen zien die het meisje had gemaakt. Ze zei hierover: 'dit ziet er heel gestructureerd uit. Ik wist dat dit meisje van binnen heel gezond moest zijn.' Daar begonnen mijn kriebels groter te worden. Want natuurlijk is zo'n meisje gezond, waarom zou ze niet gezond zijn? Het leek wel alsof zij en jeugdzorg er vanuit gingen dat dit meisje niet normaal, niet gezond was.
Ik ben niet bij de hele presentatie aanwezig gebleven, maar ik neem aan dat de casus goed afloopt. Anders zal ze wel een ander voorbeeld hebben genomen om studenten te interesseren voor deze studie toch?
Ik besefte me door deze presentatie dat dit niet de soort therapie, coaching of begeleiding is die ik wil geven. Er is natuurlijk niets mis met het oplossen van een probleem. Een probleem als dit is vervelend voor de mensen om wie het gaat. Ik zelf heb ook therapie gehad en heel vaak het gevoel gehad dat ik niet begrepen werd door de therapeut.
De presentatie deed me beseffen dat ik in begeleiding ruimte wil geven aan alles wat nodig is. Alles wat ruimte nodig heeft op dat moment. De cliënt kan zelf bepalen waar hij behoefte aan heeft, niet een instantie die dat oplegt. Het deed me beseffen dat dit niet de studie is die ik zoek. Ik zoek een benadering voor de hele persoon, die aansluit bij dat moment. Ik wil niet alleen op een creatieve manier te werk gaan, door middel van gesprek of het lichaam kun je ook vele stappen nemen.
Al met al is het lastig om in woorden uit te drukken wat mij tegenstaat in die studie. Want het idee van therapie met kunst als uitgangspunt en uitingsvorm vind ik wel heel mooi. Alleen wil ik niet dat ik als therapeute dan de tekeningen van een kind moet gaan analyseren. Ik denk dat kinderen (en volwassenen zeker) heel goed kunnen aangeven wat de kern is van een tekening, wat hij wil zeggen. Het lijkt een beetje alsof het kunstwerk van de cliënt tussen de cliënt en de therapeut in gaat staan. Echt contact kan misschien op die manier niet ontstaan, omdat beide bezig zijn met het kunstwerk.
Het belangrijkste is dus om in contact te komen met elkaar en jezelf. Dat is wat mijn visie op therapeutisch werk is. Op dit moment, natuurlijk is die mening aan verandering onderhevig. Maar die mening is dus versterkt door de presentatie over de studie Kunstzinnige Therapie. Ik weet nu dat gevoel, contact en openheid voor mij belangrijker is dan methodiek die voorgeschreven wordt.
En dus, ben ik weer een stapje verder in het zoeken naar een opleiding. Wat het wordt, dat weet ik nog niet. Wordt vervolgd ;)
Liefs
(p.s. dit blogje schreef ik voornamelijk voor mezelf, om mijn visie op de studie Kunstzinnige Therapie te bekijken en onder woorden proberen te brengen. Dit kan ik heel goed door gewoon maar te gaan schrijven en dat is wat ik nu deed. Ik wil dus absoluut geen kunstzinnige therapeuten aanvallen, want ik sta wel achter het idee. Alleen is dat nu niet mijn weg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten