Uitstelgedrag

‘Mañana, mañana!’

Wie aan Spanje en haar cultuur denkt, denkt vrij snel aan die woorden. Het is een ontspannen houding waarbij men eigenlijk zegt: morgen kan het ook nog. Niet alles heeft zo’n haast.

En dat is natuurlijk ook zo. Alleen soms, kan dat doorslaan. Doorslaan in uitstelgedrag. Gedrag waarbij je alleen nog maar gericht bent op later en niet meer nu iets doet.

Zo bijvoorbeeld met goede voornemens. Ik las eens op een blog (ik geloof Voedzo) over goede voornemens. De blogster schreef iets in de trant van: waarom zou ik wachten tot 1 januari om met een goed voornemen te starten. Als ik er echt achter sta, begin ik meteen.

En zo is het. Goede voornemens blijven uitstellen heeft geen zin. Het levert alleen maar een schuldgevoel op wat steeds groter wordt. Het wordt op die manier ook steeds makkelijker om uit te stellen, want dat doe je al de hele tijd.

Waarom zou je niet morgen beginnen met iets goeds? Waarom nog zoveel maanden wachten. Waarom? Waarschijnlijk omdat je het niet onder ogen wilt zien. Niet wilt zien of je er echt voor wilt gaan. Tijdens Oudjaarsavond is het een gebruik om goede voornemens te noemen. En eigenlijk niemand geloofd in ze. Of is in ieder geval al minstens één keer teleurgesteld door ze.

En dus niet door de goede voornemens, maar door zichzelf. En teleurgesteld zijn in jezelf is niet leuk.

Mij houdt de volgende vraag me heel erg bezig op het moment: waarom stel ik iets uit tot morgen, tot later? Wat gebeurd er in mij wat er voor zorgt dat ik me niet tot iets kan aanzetten?

Ik voel me er namelijk steeds slechter over. Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen; te moe, ziek, geen zin, geen tijd. Is het niet een manier om te vluchten van iets wat we niet leuk vinden?

Waarom niet iets meteen doen, waarom lukt dat niet? Wat is er nodig om iets vol te kunnen houden?

Ik denk dat er vastberadenheid en geloof nodig is. Vastberadenheid om aan te pakken, gewoon te doen. Geloof dat het je inderdaad lukt.

Daarom lijkt het me altijd beter om iets meteen te doen en niet uit te stellen tot morgen, tot volgende week.

Maar dat is nog niet zo makkelijk.

Liefs!

(N.B. ik schreef dit blogje weer voornamelijk voor mezelf. Om mijn gedachten rondom dit thema op een rijtje te zetten. Om het beter te snappen. Dat doe ik nog steeds niet helemaal, jammer genoeg. Hopelijk kan ik rust vinden en niet zo boos zijn over mijn uitstelgedrag).