In mijn vorige blogje schreef ik al over het schrijfproces. Over het wonderbaarlijke proces van creatie, waarbij de kern niet rechtstreeks benaderd kan worden. Het lijkt wel alsof ik verdoemd ben tot een eeuwig zoeken. Het schrijfproces is een enorm zoekend proces.
Wat het nog meer een zoekend proces maakt, is iets anders geks. Je zou zeggen, woorden zijn maar woorden, je kunt ze naar eigen inzicht gewoon gebruiken zoals jij het wilt. Wat je wilt zeggen zet je om naar woorden, die precies weergeven wat je wilt. Maar ook dit is een zoekproces.
Tijdens het schrijven lijkt het soms wel alsof de woorden met mij aan de haal gaan. Soms ben ik echt van plan iets op een bepaalde manier te schrijven, maar ben ik eenmaal bezig, dan wordt het totaal anders.
Schrijven is op die manier dan ook een creërend proces. Het is geen proces wat je precies kunt uitschrijven; je weet niet wat er gebeurd. Maar het is moeilijk om precies op te schrijven wat je van tevoren had bedacht. Zo werkt het gewoon niet.
Het is een scheppingsproces waarbij het lijkt alsof de woorden en de tekst de leiding hebben, niet jij. Natuurlijk is dat ook niet helemaal waar, want jij bent absoluut nodig om tekst op papier te krijgen! Maar steeds vaker schrijf ik naar ‘eerste impuls’. Ik schrijf op wat me het eerste te binnen schiet en dit lijkt het meest te kloppen.
Vaak besef ik na het schrijven dat ik op een ander eindpunt terecht ben gekomen dan ik verwacht had. Dan besef ik ook, dat als ik het stukje tekst opnieuw zou schrijven, ik op een ander punt uit zou komen. Dat ik het anders zou schrijven.
Dit heeft ook te maken met het schrijven als zoekend, scheppend proces. Met dat ik iets niet rechtstreeks kan benaderen. Na het schrijven van een stukje, weet ik vaak ook hoe ik iets op een andere manier kan benaderen.
Al met al vind ik schrijven heerlijk!
(Nu dan hè, dat had ik een paar jaar geleden niet bedacht!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten