Een tweede leven

Vorige week zei een studiegenoot: het lijkt wel alsof ik twee levens heb, ik zit zowel hier bij jullie, maar ondertussen kan ik met mijn gedachten totaal ergens anders zijn.

Dit vind ik een erg mooie omschrijving van niet in het hier-en-nu zijn! Ik betrap mezelf er ook heel vaak op dat ik dit doe. Soms heb ik dagen dat mijn hoofd me helemaal overneemt. Dan doe ik alle dingen die ik moet doen (douchen, ontbijten, schoonmaken, werken) maar ondertussen zijn mijn gedachten bij andere dingen. Zij die belangrijker dan? Nou nee. Het zijn zorgen, zorgen over wat er nog gaat komen. Zorgen over wat je moet gaan doen. Zorgen over wat je verkeerd zou kunnen doen.

Constante zorgen en gedachten die ronddwalen in je hoofd. Het is ongelofelijk vermoeiend. Vaak zit je er in vast, dan merk je niet eens dat je vast zit in gedachten. Je gaat je alleen steeds ellendiger voelen en bent blij als je eindelijk kunt slapen. (Als je al in slaap kunt vallen dan..)

Soms kun je het even doorzien, dan zie je dat het nergens op slaat waar je je nu weer zorgen over maakt. Dan zie je dat het weer zo ver is. Dan stopt het ook heel eventjes.

Tot er weer een moment komt dat je verdwaald bent in gedachten.. Nee, ik heb de oplossing nog niet gevonden ;) Maar graag zou ik maar één leven hebben, niet ook nog een leven in gedachten.

Liefs

De wijze en de dwaas #3

In mijn vorige tekst heb ik een vertekend beeld gegeven van de wijze. De wijze is daarin een mannetje wat zich zorgen maakt, zwaar is én zelfs negatief. Nu denk ik niet echt dat een wijze er zo uit ziet.

Een wijze is een persoon die antwoorden heeft op levensvragen. Hij heeft een levensrichting gekozen met een bijbehorend levenspad waarvan hij weet dat het bij hem hoort. Een wijze kun je om raad vragen.

Een dwaas kun je natuurlijk ook om raad vragen.

En het leuke is, er zijn verschillende verhaaltjes geschreven over wijsheid, die op het eerste oog juist heel dwaas lijken. Een verhaaltje ter illustratie:

De Haan en de zon
Er heerst grote beroering op de kippenboerderij. De haan is ziek, hij is zijn stem kwijt en kan morgen dus niet kraaien als de zon opkomt.
De kippen rennen chaotisch heen en weer en kakelen paniekerig, want als hun heer en meester morgenochtend niet kan kraaien, gaat de zon niet op. Ze denken dat de haan met zijn gekraai de zon roept, en zijn bang dat het de volgende dag donker zal blijven.
De volgende ochtend loopt de spanning op de boerderij enorm op. De zieke haan klimt uiteindelijk met veel moeite op de hoge mesthoop en opent zijn bek om te kraaien, maar het lukt niet. Keer op keer probeert hij het, echter zonder succes.
Intussen komt de zon op. De kippen zijn geshockeerd, want de zon verschijnt gewoon, ook zonder het geroep van hun meester! Ze verjagen de haan, de grote bedrieger van de boerderij.
De volgende ochtend slapen de kippen als de zon opkomt, want er is geen haan die hen wakker roept om het wonder van de zonsopgang te aanschouwen.
Dit verhaaltje komt uit de verhalenmail. Dit is een mail die een keer per maand verstuurd wordt door http://www.zinnigeverhalen.nl/ . Ik vind het altijd heel leuk om eens wat anders in mijn mailbox aan te treffen. Wil je je ook aanmelden voor deze mail? Dat kan hier.

Liefs

Koken, hoe doe je dat? Een metafoor

Sommige mensen houden van koken
Anderen weer niet
De een kookt zeer uitgebreid
De ander flanst wat in elkaar
De ene kan koken
De andere persoon helemaal niet

Koken. Voor mij zo vanzelfsprekend, dat doe ik elke dag. Jullie ook?
Ik vind koken ook heel fijn. Het nadenken over de recepten, het samenstellen van een weekmenu, nadenken over hoe het zal smaken, het maken van het eten en het opeten ;).

Het leuke is, dat iedereen een andere kookstijl heeft. De ene persoon volgt het recept tot de letter, terwijl de ander juist totaal niet met recepten werkt. In iemands kookstijl zie je vaak ook hoe iemand in het leven staat. Vergezocht? Nee hoor, voor mijn gevoel niet.

Mijn kookstijl bijvoorbeeld:

Ik kook altijd heel snel: ik heb van tevoren goed bedacht wat ik ga maken en vooral hoe ik dit ga doen. De volgorde staat vast en ik doe veel dingen tegelijkertijd.
Ik kook snel: ik ren van de snijplank naar de pannen, roer even en sprint weer terug. Oké, duidelijk toch? Voor mij is het duidelijk. Koken is één van de dingen waarbij naar voren komt hoe ik in het dagelijks leven handel. Niet altijd handig, want na het koken ben ik vanzelfsprekend moe.

Koken als metafoor voor het leven... :
Denk je na over wat je gaat maken?
Is er een voorbereid plan of is koken altijd een experiment?
Kant en klaar of culinaire hoogstandjes?

Misschien is het wel echt zo: hoe jij kookt, zo sta je verder ook in het leven.. Misschien ook totaal niet hoor, dat kan!
Maar aan de andere kant: koken is een belangrijk deel van je leven. Het is noodzakelijk om eten op tafel te krijgen. Het is iets wat je elke dag doet. Of in ieder geval: je zorgt elke dag voor eten. Eten is een manier van voor jezelf zorgen:

Kies je voor gezond voedsel of meer voor gemak?
Houd je rekening met eetwensen van je kinderen/partner?
Eet je wanneer je trek hebt of forceer je jezelf en eet je omdat je nu eenmaal hoort te eten?
Doe je aan dieten, zo ja, waarom?

Veel van deze vragen kun je doortrekken naar je dagelijkse leven:

Kies je voor jezelf of pas je je aan?
Moet je van jezelf dingen doen die horen, of mag je lekker ontspannen?
Welke

Ja ik denk wel dat koken een goede metafoor kan zijn voor jou als persoon.

(p.s. ik wil trouwens helemaal niet beweren dat als je niet van koken houdt, je ook niet van het leven houdt.. De metafoor moet niet te ver doorgetrokken worden;)

En, hou jij van koken? En geloof je in mijn metafoor? 

Liefs

De wijze en de dwaas #1

Zie daar eens, daar loopt de dwaas, denkt de wijze. Hij loopt daar, met slechts een dun jasje terwijl het midden in de winter is. Hij loopt daar huppelend, pff, neemt hij het leven dan niet serieus? Er is genoeg om over na te denken, genoeg wereldproblemen om op te lossen. Het enige wat hij doet is lanterfanten. Nooit denkt hij na als hij een beslissing neemt, hij kiest gewoon waar hij zin in heeft. Verantwoordelijkheid? Daar heeft hij nog nooit van gehoord! De wijze voelt zich een beetje zwaarmoedig, hoe kunnen al die dwazen nu zo in het leven staan? Kan het ze dan helemaal niets schelen wat er in de wereld gebeurd?

De wijze passeert de dwaas en kijkt nadenkend.

‘Dag wijze!’ Groet de dwaas vrolijk.

‘Dag dwaas.’ Mompelt de wijze vermoeid terug.

De dwaas huppelt vrolijk verder. Wat is het leven toch heerlijk, denkt hij. Al die prachtige bloemen hier in het weiland, heerlijk die lente! Hij rent het weiland in en gaat liggen naast de bloemen. Hier kan ik wel uren naar kijken, denkt hij. Naar de schoonheid van de bloemen. Naar de perfectie van ze! Ze zijn zo prachtig en toch ook uniek. Waarom geniet niet iedereen van deze pracht? De wijze liep er langs zonder ook maar te kijken. Deze wereld, ze is zo prachtig. Alle natuur! Hij staat weer op en loopt naar het volgende weiland, waar weer andere bloemen staan. Heerlijk, deze wereld!



De wijze en de dwaas. Vaak is er een oordeel aan deze titels verbonden. De wijze is goed, en de dwaas, ja die is gek. We willen liever wijs dan dwaas zijn.

Met dit verhaaltje heb ik dit proberen om te draaien. Wijsheid. Het lijkt allemaal zo mooi, maar bij mij kan wijsheid heel makkelijk omslaan in zwaarte en negativiteit. Ik weet heel goed wat voor me is, maar doe dit niet. Of: ik weet te veel verschillende dingen die goed voor me zouden zijn. Wat is dan het meest wijs? Waarschijnlijk is dit eigenlijk helemaal geen wijsheid, maar zijn dit vervelende stemmetjes die doen alsof ze wijs zijn.

Misschien zijn er mensen die zeggen; ja, jij wil misschien liever wijs zijn, maar ik ben veel liever dwaas! Nu ik dit schrijf is er meteen een stem in mijn hoofd die zegt: huh, wie wil er nu in hemelsnaam dwaas zijn? Deze stem is mijn strenge kant, de kant van discipline. En discipline is nu eenmaal niet iets wat past bij de dwaas. Maar goed, liever dwaas willen zijn, ja dat kan. Waarom niet? Het lijkt mij wel heel fijn om dwaas te kunnen zijn, om gewoon te doen waar je zin in hebt of je niets aan te trekken van andere mensen. Maar ja, ik ben daar niet zo goed in;)

Ergens heb ik het gevoel dat de wijze en dwaas met elkaar verbonden zijn. Dat kan ik nog niet zo goed uitleggen, maar misschien heeft het er mee te maken dat ze in één les bij mijn opleiding werden behandeld ;).

Door wijs te zijn weet je wat jouw pad is. Je ontdekt waarheid in jezelf. En als je dan dwaas genoeg bent, trek je je niets aan van anderen, geloof je er volledig in en ga je jouw eigen pad.

Liefs

Je bent gek #2

Nadat ik gisteren mijn blogje over 'gek zijn' gepubliceerd had, merkte ik ineens iets raars op. Ik heb in de hele middag wel (voor mijn gevoel) 5 keer gezegd: 'je bent gek'. Jeetje, ik zeg dat blijkbaar veel vaker dan ik dacht.. Ik zei het zowel tegen mezelf als tegen anderen. En dat terwijl ik het eigenlijk helemaal niet meende.

Maar daar gebeurt natuurlijk eigenlijk iets heel raars: je zegt iets, maar je meent het niet. Natuurlijk heeft de ander vaak wel door dat je het niet meent, of niet? Misschien denkt de ander wel echt dat hij nu voor gek verklaard wordt.

Of gaat de ander je ook niet meer serieus nemen als je andere dingen zegt over hem die je wel meent.

Ingewikkeld.

Waarom zeggen we dingen die we niet menen? (Je bent gek!)

En wat bedoelen we dan eigenlijk wel..? (Je doet iets anders dan ik het zou doen).

Luisteren we wel echt naar elkaar? (Waarom vindt hij me gek?)

Oordelen we niet te snel over een ander? (Dat hij gek is..)

Een ingewikkeld punt.. Het liefst zeg ik alleen maar dingen die ik meen, natuurlijk. En meestal doe ik dat ook wel. Alleen is het nadeel van woorden dat ze zo beperkt zijn: je kunt vaak niet precies je gedachten verwoorden.

Ach, ik hoop maar dat iedereen die ik gek noem, maar beseft dat ik dat niet echt meen;)

Liefs

Je bent gek!

Iets wat we wel vaker zeggen
Als we niet begrijpen
Hoe iemand 
Dat nou echt kan doen
Of vind
Als iemand
Echt iets totaal anders doet
Dan jij

Anders is

En daarom dus gek

Gisteren verklaarde ik mijn broertje voor gek. Natuurlijk voor de grap. Maar ook een beetje omdat ik het niet begreep. Omdat hij het zo anders doet dan ik. Hij kiest er voor een hertentamen te doen voor een vak waar hij een 8,5 voor heeft gehaald. Voor andere mensen is dit niet helemaal te begrijpen.

Gelukkig pakte hij me mooi terug en verklaarde mij voor gek toen ik over mijn studie vertelde. En ja, ik besef ook wel dat de omschrijving van mijn studie ook een beetje raar is. Groot gelijk heeft hij!

Al met al leven we een beetje in een andere wereld.

Het probleem is, dat we iemand al zo snel voor gek verklaren. Omdat hij (of zij) iets doet wat wij niet begrijpen. Natuurlijk is het logisch, want het is heel fijn om in je eigen waarheden te blijven geloven. Maar het is ook zonde. We schrijven heel snel de mening van de ander af, zonder volledig te hebben geluisterd. Zonder het te begrijpen. Het is anders, het is gek, ik doe het niet zo; dus het hoort niet zo. Je bent gek. En daar stopt het contact.

Iemand zei een keer tegen mij: 'jij bent niet gek, de wereld is gek'. Wat een opluchting om dat eens te denken. Want normaal gesproken dacht ik vaak het tegenovergestelde: ik ben anders, ik ben gek. Maar ja, wie zegt dat zij gelijk hebben? Wat is echt?
Natuurlijk kan die mening ook enorm doorslaan, en dan blijf je in je eigen waarheid geloven, wat anderen ook zeggen. Dat is ook weer niet goed natuurlijk.

Misschien, is wel niemand gek? 

Liefs

p.s. geschreven met de toestemming van mijn broertje;)