Je eerste reactie is er misschien wel één van wegvluchten. Het doet pijn of is eng. En dat wil je helemaal niet. Daarvoor ben je niet gekomen! Dat voelt niet goed, lijkt helemaal niet goed. Hoe kan dat je nu verder brengen?
En misschien word je dan wel boos op je therapeut. Hij doet het je aan. (Zie je het oude patroon al weer opkomen?)
Dan stop je maar met de therapie. Nog meer overtuigd dat therapie je niet verder helpt. Eigenlijk word je er alleen maar eigenwijzer van. Maar misschien niet wijzer.
Ik denk, en dat heb ik zelf ook ervaren, dat confrontatie, wrijving en ongemak in therapie nodig is. Er is nu iets niet goed in jou. En jij wil het anders.
Dan moet je bereid zijn om je oude pijn en patronen in de ogen te durven kijken. Want hoe kunnen ze anders veranderen of verdwijnen?
Er is dus een spanning tussen wat je zelf kunt doen en waar je een therapeut voor nodig hebt. Vanuit een natuurlijke reflex zul je die pijnlijk gebieden niet willen zien.
De therapeut heeft dan ook een lastige taak: dingen aanreiken die de ander niet wil zien. En toch is het nodig om stappen te kunnen zetten.
Daarnaast is de therapeut ook bezig met het zoeken van balans: balans tussen confronteren en versterken van een je eigen wijsheid. Beide zijn nodig in het proces.
Durf jij het proces aan? Durf jij je oude patronen aan te kijken en zo nodig te veranderen?
Liefs
