Lief dagboek,

Vroeger, vroeger schreef ik nooit. Nou ja, nooit voor mezelf, nooit voor de lol. Natuurlijk schreef ik wel de nodige verslagen en huiswerkopdrachten voor school.

Maar verhaaltjes schreef ik niet. Gedichten ook niet. En ik schreef ook niet in een dagboek.

Ik ken mensen die nu schrijven, zowel in een dagboek als gedichten, en dat al jaren doen. Ik ben niet zo'n persoon. Ik schrijf namelijk nog maar pas, nog maar twee jaartjes of zo.

Vroeger had ik namelijk angst om in een dagboek te schrijven. Het schrijven van gedichten of verhalen kwam al helemaal niet in me op. Ik zag mezelf gewoon niet als schrijver.

Maar goed, die angst. Die angst weerhield me om te schrijven. Ik ben natuurlijk wel eens een dagboek begonnen maar ik had niet de discipline om dit bij te houden. Toen ik een jaar later in dit dagboek las, verbaasde ik me over wat ik had opgeschreven! Ik vond het kinderachtig en misschien schaamde ik me eigenlijk ook wel een beetje. Waarschijnlijk zou ik het nu, weer jaren later, schattig vinden.

Toen was het echter verlammend. Ik besefte dat ik veranderde door de tijd heen en dit wilde ik juist niet op papier terugzien. Dit was mijn angst: de angst om later iets van mezelf terug te lezen waar ik me om zou schamen. Dus in het vervolg las ik mijn dagboek terug. En ik begon vooral niet in een nieuw dagboek.

Ondertussen ben ik aardig veranderd. Ik denk dat ik in de afgelopen twee jaar meer heb geschreven dan in al die jaren die hier voor af aan gingen. Ik ben ook met twee blogs begonnen, waarbij op dit blog mijn eigen verhalen, gedichten en meningen centraal staan. Dat had ik nooit gedacht! En dat het me makkelijk af zou gaan al helemaal niet.

Schrijven is voor mij een heerlijk en bevrijdend proces geworden. Ik schrijf gewoon op wat als eerste in me opkomt. En dan wordt het een verhaal, een gedicht of gewoon wat geklad. Het hoeft helemaal niet mooi te worden en dat is het bevrijdende aan schrijven!

Het schrijven is vooral voor mij belangrijk geworden door de cursus 'The Artist's Way' van Julia Cameron. Zij schreef een gelijknamig boek, wat vele cursussen heeft opgeleverd die werken volgens haar methode. Maar je kunt ook thuis zelf aan de slag met het boek. Dit heb ik gedaan. Gedurende twaalf weken ben je bezig met het verder ontwikkelen van je creativiteit.

Eén van de belangrijkste peilers van haar methode zijn de 'ochtendpagina's'. Dit zijn drie pagina's die je 's ochtends, meteen als je wakker bent, schrijft. Meteen toen ik begon met deze cursus, begon ik ook hiermee. En dat bevalt me heel goed! Je schrijft gewoon drie pagina's, hoe je je ook voelt. Ik sta er speciaal een half uur eerder voor op.

Alles wat in mij opkomt zet ik zo 's ochtends op papier. Het is heel rustgevend en een fijn begin van de dag. Meestal zet ik op papier waar ik over heb gedroomd, hoe ik me op dat moment voel en soms ook iets over de vorige dag. Veel gezeur ook vaak.

Het meest fijne aan de ochtendpagina's, is dat het de bedoeling is om niet terug te lezen! Wat een bevrijding. Natuurlijk moet je op den duur wel teruglezen, maar in het begin dus expres niet.

Ondertussen is schrijven dus een heel belangrijk onderdeel van mijn dag geworden. Eigenlijk schrijf ik elke dag wel iets en dit is heel prettig. Het is fijn om alles toe te kunnen vertrouwen aan het papier, zonder dat iemand anders dit leest of er achter komt. Schrijven is dus niet alleen maar schrijven, maar een manier van in het leven staan. Als ik me niet prettig voel kan ik dat nu lekker van me afschrijven. :)

Liefs

Kom op! Verman je!

‘Kom op nou, ga mee! Je hebt al lang genoeg getreuzeld. We moeten gaan’.

Maar Stevie bewoog niet. Hij zat daar. Stil in zichzelf gekeerd. Waarom zou hij?

‘En nu is het genoeg, kom NU MEE!´

Stevie bleef zitten. Stil waar hij zat.

Zijn moeder sleurt hem mee. Waar naartoe? Naar de verjaardag van Beppe.

Stevie wil niet mee.

Zijn moeder zet hem in de auto. Nog steeds heeft hij geen woord gezegd. Hij kijkt uit het raam. Waarom moet hij mee? Omdat het hoort? Hij wil niet naar zijn Beppe. Hij was aan het spelen, heerlijk met klei. Zijn moeder begrijpt het niet. Ze schreeuwt alleen maar.

‘Verdorie, we zijn te laat. Wat zullen ze wel niet van me denken? Altijd ben ik te laat. En het komt door jou. Omdat jij zit te zeuren.’

Pisnijdig komt ze bij de verjaardag aan. Verdorie, waarom is dat kind toch zo lastig?

Daar zitten ze bij de verjaardag. Allebei met een gebaksbordje op schoot. De moeder houdt de woede in. Ze doet aardig tegen iedereen om zich heen. Stevie zegt niets. Hij zit daar. Alleen. Hij doorziet zijn moeder wel. Alle woede voor hem.

Ze vertrekken weer. Nog steeds is de moeder chagrijnig. Alleen maar door wat Stevie doet.

Thuis trekt Stevie zich weer terug.

Zijn moeder begrijpt hem niet. Waarom zegt hij niets?

Dan zegt Stevie het: ‘Mam, ik was aan het spelen. Ik wilde niet weg. Ik was midden in het spel. Nu is het niet leuk meer. Je luistert niet naar me. Je ziet niet dat ik aan het spelen ben. Je wil alleen maar dat ik doe wat jij zegt. Dat is alles wat ik mag doen. Een schoothondje zijn.’ hij zegt dit met woede. Boos is hij, om alles wat hij van zijn moeder moet doen.

Samen doen ze niets. Het kind en de moeder. Omdat zij geen ruimte voor hem maakt. Vooral niet voor de kanten die ze niet leuk vindt. Daar schreeuwt ze alleen maar naar. ‘hou op!’, ‘zo is het genoeg geweest!’ Het gaat aan een stuk door. Ze heeft alleen aandacht voor zijn vervelende gedrag. Niet ziet ze hoe mooi de jongen is. Hoe leuk hij is. Wat een mooi bouwwerk hij heeft gemaakt.

En steeds meer durft de jongen niets te zeggen. Hij houdt zich in. Hij speelt niet meer, niet meer in fantasie. Hij trekt zich terug op zijn kamer.

En zijn moeder ziet het niet.

Geschreven op 10 december 2012. 

True colors

True colors - Cyndi Lauper

You with the sad eyes
Don't be discouraged
Oh I realize
Its hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness inside you
Can make you feel so small

But I see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow

Show me a smile then,
Don't be unhappy, can't remember
When I last saw you laughing
If this world makes you crazy
And you've taken all you can bear
You call me up
Because you know I'll be there

And I'll see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow

(When I last saw you laughing)
If this world makes you crazy
And you've taken all you can bear
You call me up
Because you know I'll be there

And I'll see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show

Your true colors
True colors
True colors
Shining through

I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow

Dit liedje zongen we laatst op de opleiding. Een aantal keer zelfs, dus de tekst kan ik nu wel dromen;)

Wat een prachtige tekst is het toch!

Als ik dit liedje hoor, denk ik aan mijn favoriete kledingstuk, in ieder geval mijn meest gedragen kledingstuk: mijn 'regenboogsjaal'. Deze sjaal draag ik bijna elke dag, zo fijn vind ik hem. Iedereen die mij kent, kent de sjaal ook ;)

Dan denk ik aan de tijd dat ik veel zwarte kleding droeg. Draag ik nu eigenlijk nooit meer! Altijd heb ik iets kleurrijks aan.

Maar niet alleen aan dat denk ik. Ik denk ook aan alle maskers die ik heb. Alle maskers die ik op heb. Die ik kan laten zien aan anderen.

En dat doet me beseffen dat iedereen zulke maskers draagt. Vooral in contact met andere mensen. Maskers die je verdriet verhullen. Maskers om stoerder te lijken. Of aardiger. Of gewoon leuker. Het verhult jouw echte zelf.

Het maakt echt contact moeilijker.

Ik denk aan hoe graag we dat contact wel willen. Hoe we willen delen met elkaar, al onze verhalen. Hoe eenzaam we kunnen zijn.

In mijn ideaalwereld is er altijd diep, echt contact. Zonder maskers of vooroordelen. Ik sta voor iedereen klaar en andersom ook.

Wie weet, het zal er steeds meer zijn.

Tot zover mijn idealisme voor vandaag ;)

Liefs

Colors of the wind

Afgelopen week kwam ik dit liedje tegen op facebook. Vast heb ik dit wel gehoord toen ik nog klein was, maar nu kon ik er wel heel bijzonder van genieten. Ik kreeg er zelfs kippenvel van!

Ik deel dit graag met jullie, zowel de tekst als het liedje.

Colors Of The Wind by Pocahontas
You think I'm an ignorant savage
And you've been so many places
I guess it must be so
But still I cannot see
If the savage one is me
How can there be so much that you don't know?
You don't know ...

You think you own whatever land you land on
The Earth is just a dead thing you can claim
But I know every rock and tree and creature
Has a life, has a spirit, has a name

You think the only people who are people
Are the people who look and think like you
But if you walk the footsteps of a stranger
You'll learn things you never knew you never knew

Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon
Or asked the grinning bobcat why he grinned?
Can you sing with all the voices of the mountains?
Can you paint with all the colors of the wind?
Can you paint with all the colors of the wind?

Come run the hidden pine trails of the forest
Come taste the sunsweet berries of the Earth
Come roll in all the riches all around you
And for once, never wonder what they're worth

The rainstorm and the river are my brothers
The heron and the otter are my friends
And we are all connected to each other
In a circle, in a hoop that never ends

How high will the sycamore grow?
If you cut it down, then you'll never know
And you'll never hear the wolf cry to the blue corn moon

For whether we are white or copper skinned
We need to sing with all the voices of the mountains
We need to paint with all the colors of the wind

You can own the Earth and still
All you'll own is Earth until
You can paint with all the colors of the wind

Liefs!

De wijze en de dwaas

Het volgende verhaal schreef ik voor mijn opleiding, in verband met het thema 'De wijze en de dwaas'. Je eigen naam moest er minstens één keer in voorkomen. Dit is één van mijn eerste verhalen waar ik tevreden over ben. Het grappige is wel, dat ik het nu al weer totaal anders zou schrijven. En dit verhaal is nog maar 3 weken oud. 

Lot kijkt naar buiten. Niet dat ze niet meer oplet in de les, nee ze hoort nog alles even goed wat de juf zegt. Buiten ziet ze Anne. Ze maakt koprols op de rekstok die in het speeltuintje staat. Nu rent ze naar de schommels toe. Ze gaat zitten, schopt haar schoenen uit en begint te schommelen, zo hard en hoog als ze kan.

´Lotte, let jij wel op?’ Vraagt de juf streng.
‘Ja juf.’ Antwoord Lotte.
‘Wat vertelde ik dan zojuist?’
‘U vertelde over Zuid-Afrika, over Nelson Mandela en hoe hij meer dan 20 jaar in de gevangenis heeft gezeten. Hij zat gevangen omdat hij opkwam voor vrijheid voor iedereen.’
‘Dat klopt Lotte’ antwoordt de juf vermoeid ‘wil je wel met je aandacht hier in het klaslokaal blijven?’
‘Ja juf’. Maar eigenlijk dacht ze: is dit niet precies hetzelfde? Wij mogen alleen maar hier in het klaslokaal zijn, gevangen in saaie lessen. Wanneer gaan we wat doen met alles wat we geleerd hebben?

De bel gaat. ‘Oké, allemaal naar buiten, het is tijd voor pauze’ zegt de juf nog vermoeider dan net. Fijn, denkt Lotte, eindelijk weer naar buiten.

Buiten loopt ze naar het speeltuintje. Anne is daar nog steeds. Op blote voeten huppelt ze rond. Haar sjaal wappert achter haar aan en Anne tolt lachend rondjes. De andere kinderen mijden haar. Lot loopt naar haar toe. ‘Anne, waarom zit jij nooit in de klas?’ Anne staat één moment stil en huppelt dan een rondje om Lot heen. ‘Ze denken dat ik gek ben. Dom, dwaas. Ze denken dat ik niet kan leren, omdat ik niet stil kan zitten. En ik keek de hele dag alleen maar naar buiten. De leraren wisten niet wat ze met me aan moesten, omdat ik niets nuttigs deed volgens hen. Dus bedachten ze maar dat ik beter gewoon de hele dag buiten kon spelen, want ik zou toch nooit iets leren.’
‘Maar,’ zegt Lot verbaasd ‘wil je dan niet slimmer worden? Meer leren over de wereld? Hier buiten leer je toch niets?’ Ze snapt er niets van. Leren en wijzer worden was wat zij het allerliefste deed.

Anne antwoord, al even verbaasd: ‘maar ik weet al alles wat ik weten wil. En als ik iets niet weet, dan probeer ik het uit. Of ik vaag het aan iemand. Waarom zou ik dingen moeten leren waar ik nu niets aan heb, of dingen die ik niet wil leren? Wat heb ik daar nu aan? Vorige week was ik jarig en toen wilde ik taart trakteren. Ik heb aan mijn moeder gevraagd om mij te leren hoe je een taart bakt. En nu weet ik dat en kan ik dat. Maar daar heb ik toch niets aan als ik niet jarig was geweest?

Lot vond het maar raar. Zij wilde alles leren wat er mogelijk was. Zodat ze op elke vraag een antwoord had. Zodat nooit iemand haar dom zou vinden en iedereen naar haar kwam voor wijze antwoorden.

Anne zag dat Lot het niet begreep. ‘Zullen we anders eens een keer ruilen, misschien dat je het dan snapt?’ zegt ze tegen Lot. ‘Oké, waarom ook niet’ antwoordt Lot, die in gedachten verzonken. De bel gaat en voor Lot iets kan doen, rent Anne al naar de school.

Ow jee, waar ben ik nu weer aan begonnen? denkt Lot. Straks mis ik een belangrijke les. Of heeft de juf door dat ik weg ben. Of geeft Anne het verkeerde antwoord. Of. Of. Of. Ze ging zitten op de schommel maar schommelde niet. Wat had ze gedaan? Ze blijft een uur lang stil op de schommel zitten, in gedachten verzonken. Steeds verdrietiger wordt ze. Ineens denkt ze aan Nelson Mandela. Hij zat gevangen. En zij ook, totaal opgeslokt door haar gedachten is ze. Die gedachten houden haar vast. Het maakt niet uit of ze in een klaslokaal zit waar ze misschien wel niet wil zijn, of buiten. Haar gedachten houden haar tegen. Gevangen, stil op een schommel. Haar gedachten… Dan zet ze zich voorzichtig af met haar voeten. Ze begint zachtjes te schommelen. Ze beweegt haar lichaam mee naar voren en naar achteren. Steeds hoger schommelt ze. En ze begint te lachen. Wat is dit leuk! Ze vergeet totaal al haar zorgen en gedachten die haar net nog zo kwelden. De hele middag blijft ze op de schommel zitten. Soms springt ze op het hoogste punt er vanaf om snel weer terug te rennen naar de schommel en verder te schommelen. Wat genoot ze!

Aan het einde van de dag kwam Anne weer naar haar toe. Lot maakte zich geen zorgen meer. Het kon haar niets schelen wat er in de klas gebeurd was, zij had het immers leuk gehad. ‘Ik snap het,’ zegt ze lachend tegen Anne ‘je maakt je gewoon niet zo’n zorgen. Jij hoeft niet op alles een antwoord te hebben. Doen waar je zin in hebt is leuk. En wat is het leuk om te schommelen!’ ‘Heb je je schoenen uitgedaan?’ vraagt Anne. ‘Nee, hoezo?’ vraagt Lot fronsend. ‘Nou, dat is nog leuker!’ ‘Haha, volgende keer dan maar!’

Liefs

Zware gedachten #2

In mijn vorige bericht schreef ik over zware gedachten. Gedachten die kwellen, pijn doen en alles zwaarder maken dan het is. Door sommige mensen 'spoken' genoemd, door andere de innerlijke criticus, het ego, zeurstemmen, je geest. Noem maar op!

Maar wat doe je nu tegen die gedachten?

Helemaal niets!
Ze zullen altijd blijven komen

(Misschien niet als je 10 jaar in een klooster gaat zitten en de hele dag mediteert. Maar dan nog.. Grote kans dat je dan nog steeds af en toe gedachten hebt...)

Tegen die gedachten is niets te doen. Althans dat is mijn mening. Zodra ik mijn gedachten op die manier benader, wordt het alleen maar erger. Want dan zeg ik: jullie mogen er niet zijn, jullie zijn niet goed, ik moet van jullie af. En hoe harder ik ze weg duw, hoe harder ze terugkeren. Op onbezorgde momenten, midden in de nacht. Want jij wil ze niet hebben. Een soort kat-en-muisspelletje wordt het dan.

Bij mij werkt dit niet. Dit is niet de manier om met deze gedachten om te gaan. Ik weet dat dat het alleen maar erger maakt en ze harder terugkomen.

Hoe ga ik er dan mee om?

Ik ben absoluut geen expert en ik ben nog heel makkelijk door mijn gedachten uit mijn humeur te krijgen. Maar wat ik nu doe, is het volgende. Zodra ik opmerk dat vervelende gedachten op de achtergrond aanwezig zijn, probeer ik juist naar ze toe te gaan. Ik zeg ze gedag of erken op een andere manier dat ze er zijn.

Zo wordt het een samenwerking in plaats van een gevecht en tegenwerken. (Ik geloof dat ik er op dit moment niet echt meer over kan uitleggen. Een volgende keer dan maar)

Ik schud je de hand

'Dag, hallo, hier ben ik'

'Dag, dit ben ik'

Ik zie je

Samen

We zijn er beide

Liefs

De zwaarste gedachten...

Gedachten kloppen aan
'Dag, hier ben ik' 
'Dag, ik wil je niet' 
Bam
Ik sla de deur dicht

Zware gedachten. Iedereen kent ze wel toch? Gedachten die jou moedeloos, zwaar maken. Waar je niet vrolijk van wordt.

Het liefste heb ik die gedachten gewoon helemaal niet. Uitbannen, zonder kan ik prima leven. Toch? Maar zo werkt het niet. Zeggen dat je die gedachten niet wilt hebben lost het niet op, ze gaan er niet van weg. Eigenlijk maakt het het alleen nog maar erger. Bij mij althans.

Vaak merk ik niet wat er allemaal in mijn hoofd gebeurd, wat voor gedachten er rond dwalen. Soms heb ik daar even een blik op. Dit had ik vorige week. Wat gebeurde er:

Een gedachte kwam
Het was een vervelende gedachte
Deze wilde ik niet
Ik duwde hem weg
Weg was de gedachte

Ondertussen wel een vervelend gevoel achterlatend. En dus is de gedachte niet verdwenen, ze is er nog! Ze is er op een vervelende manier.

Wat ook wel gebeurd:

Een gedachte komt
Het is geen fijne gedachte
Ik heb er een oordeel over (ik wil jou niet, je bent stom, het is onzin)
De gedachte kruipt weer weg
Het oordeel blijft achter
'Die gedachte mag er niet zijn'

In beide gevallen blijft er een gevoel achter. Een vervelend gevoel. Door het weg te stoppen of iets te gaan denken óver die gedachte, wordt het alleen maar erger. Gemeen van die gedachten, ze winnen dus eigenlijk altijd, althans op deze manier wel...

Word vervolgd als ik meer inzicht in mijn gedachten heb ;)

Herkennen jullie dit? Werken gedachten bij jou ook zo? Wat zijn bij jou de ergste/schadelijkste gedachten?

Liefs

Wat je mist...

But you only need the light when it's burning low

Only miss the sun when it starts to snow

Only know your lover when you've let her go

Only know you've been high when you're feeling low

Only hate the road when you're missin' home

Only know your lover when you've let her go

And you let her go

Passenger - Let her go

Een man weet niet wat hij mist 

Weet niet wat hij mist 

Een man weet niet wat hij mist 

Een man weet niet wat hij mist 

Maar als ze er niet is 

Als ze er niet is 

Pas nu je hier niet bent 

Nu voel ik het in mij 

Nu je mij niet hoort 

Voel ik het woord voor woord 

Voor woord

De Dijk - Als ze er niet is

Als je alleen bent
mis je gezelschap
Als je ergens anders bent,
mis je thuis

Altijd is er iets wat je mist. Wat er nu niet is en waar je zo aan gewend was. Tegenstelling is soms nodig om te waarderen wat je hebt.

Waardeer jij wat je nu hebt, of is het zo vanzelfsprekend?

Liefs

Zwaarte neemt toe

A psychologist walked around a room while teaching stress management to an audience. As she raised a glass of water, everyone expected they'd be asked the "half empty or half full" question. Instead, with a smile on her face, she inquired: "How heavy is this glass of water?"

Answers called out ranged from 8 oz. to 20 oz.

She replied, "The absolute weight doesn't matter. It depends on how long I hold it. If I hold it for a minute, it's not a problem. If I hold it for an hour, I'll have an ache in my arm. If I hold it for a day, my arm will feel numb and paralyzed. In each case, the weight of the glass doesn't change, but the longer I hold it, the heavier it becomes." She continued, "The stresses and worries in life are like that glass of water. Think about them for a while and nothing happens. Think about them a bit longer and they begin to hurt. And if you think about them all day long, you will feel paralyzed – incapable of doing anything."

It’s important to remember to let go of your stresses. As early in the evening as you can, put all your burdens down. Don't carry them through the evening and into the night. Remember to put the glass down! 

Author unknown

Hier gevonden.

Liefs