De man die niets kon

Er was eens iemand die niets kon. Helemaal niets. Althans, dat vond hij zelf. Gedurende dit verhaal kom jij er achter wat deze man allemaal kan. Maar of hij daar ooit achter komt, geen idee. Waarschijnlijk niet. 

Want hij ziet alleen maar anderen. Anderen die de hele wereld bevolken. Anderen tegenover hem. Iedereen, maar niet hij. Hij was tot niets in staat.

Toen hij eenmaal die houding gevonden had, hij was toen slechts 10 jaar oud, bleef die als een jas aan hem hangen. Een jas die jaren mee ging, en nog jaren mee zou gaan.

Op zijn tiende ontdekte hij het echte verschil tussen hij en de anderen. Het was waarschijnlijk tijdens tekenles. Iedereen moest een boom tekenen. Een aantal leerlingen staarden naar buiten, om te proberen de grote boom op het schoolplein na te tekenen. Anderen wisten al hoe hun boom eruit zou zien en tekenden hem uit het hoofd. Hij staarde ook naar buiten. Hij keek wel naar de boom, maar eigenlijk zag hij hem niet echt.

Zijn tekening leek nergens op. De juf was zo aardig om dat niet te zeggen, maar dat was ook niet nodig, hij wist het zelf wel. Alle tekeningen werden opgehangen in de klas. Zijn tekening hing tussen twee zeer geslaagde bomen. Bomen die levensecht waren.

Op dat moment zag hij dat hij niet kon tekenen. Het was geen vraag, geen twijfel, nee hij wist dit zeker. En dus besloot hij nooit meer te tekenen. Zo verging het ook met andere vakken. Eerst rekenen, toen taal en ten slotte geschiedenis. Hij kon het allemaal niet.

Kreeg hij dan nooit een goed cijfer? Zelden. En als hij die wel kreeg, geloofde hij het niet. Als hij zo’n toets dan in kon zien, zag hij alle kleine foutjes die hij wel gemaakt had. En na zo’n toets, ook al kreeg hij een 9, besloot hij dat hij niet goed was in dat vak.

Zo ging dat ook op de middelbare school. Elk jaar was zijn rapport slechter en moest hij naar een lager niveau toe of bleef hij zitten. Ondertussen zagen de leraren hem als een wanhopig geval. Ze wisten niet wat ze met hem aan moesten.

De jongen had zijn jas van onkunde zo strak om zich heen, dat hij geen enkel moment zag wat hij wel kon. Dat zag verder ook niemand anders, want het waren dingen die hij deed als hij alleen was. Zodra hij thuis alleen op zijn kamer zat, legde hij zijn huiswerk aan de kant. Hij wist dat hij dat toch niet kon. En om de tijd te doden, begon hij met fantaseren. Hij droomde over allerlei dingen, die nooit in het echt konden. Het begon met kleine verhalen, maar de verhalen in zijn hoofd werden steeds groter. Zonder dat hij het wist, had hij een verhaal in zich. Een verhaal over helden en draken, prinsessen en de grote bossen.

Maar ja, dit was natuurlijk niets. Hij wist niet wat hij hier mee moest. En dus, bleef hij de rest van zijn leven geloven dat hij niets kon. Natuurlijk mislukte zijn leven op deze manier. En stiekem, mislukte het leven van alle anderen mensen daarom ook een beetje. Mislukken? Ja, want zij hebben niet kunnen genieten van de prachtige verhalen van deze kunstenaar.

(Dit verhaal schreef ik in het kader van mijn afspraak met mezelf om elke dag een verhaal te schrijven. Tot nu toe is dat elke dag gelukt.)

Een verhaal - waarheid

Al maanden heb ik niet meer geschreven op dit blog. Ik voelde dat mijn aandacht meer uitging naar mijn andere blog. Maar nu, heb ik weer energie voor dit blog. Ik heb een nieuw voornemen: elke dag een verhaal schrijven. Kort, lang, dat maakt niet uit. Als ik maar schrijf. Sommige van die verhalen zal ik hier delen. (En ik zal het ook eerlijk vertellen als ik me niet meer verbonden voel met deze uitdaging ;)

Dit verhaal is een herschreven versie van een bestaand verhaal. Een verhaal over waarheid. Ik heb het deels geschreven voor mijn moeder, dus bij deze ;) Om te laten zien dat je verhalen makkelijk zelf kunt uitbreiden zodat het meer inhoud heeft. Nog een hele uitdaging natuurlijk, maar dit is een begin.

Op zoek naar de waarheid

Er was eens een man die jaren lang naar de waarheid zocht. Hij bezocht alle wijze mensen waar hij over hoorde. Dit waren zowel koningen, pelgrims, wijze geleerden als kluizenaars. Iedereen vertelde iets anders. De koning vertelde dat hij de waarheid was, want hij was de koning en bepaalde wat waar was in het land. Hij bepaalde de wetten en dus was goed en fout was. Maar de koning die hij sprak had andere wetten dan de koning van het buurland. Welke koning had dan gelijk? Ze konden niet allebei gelijk hebben.

De pelgrims waren net als hem op zoek naar de waarheid en waren overtuigd dat ze aan het einde van hun reis het antwoord zouden vinden. Echter, de ene pelgrim ging in westelijke richting, terwijl een ander juist weer een tocht richting het zuiden maakte. De man stelde vragen bij de tochten van deze pelgrims, want er kon toch maar één waarheid zijn?

Wijze geleerden die hij sprak lieten hun bibliotheken zien met alle duizenden boeken over het onderwerp. Er stonden zoveel boeken in die bibliotheken dat het de man duizelde. Hij zou nog jaren bezig zijn om al die boeken in te kunnen kijken, laat staan te begrijpen.

De kluizenaars die hij sprak waren overtuigd dat ze de waarheid gevonden hadden in de meditatie. Ze mediteerden de hele dag in hun grot of kleine hutje. De man besloot een tijd te gaan mediteren maar was hier te onrustig voor. Hij kon alleen maar aan zijn zoektocht denken en kon niet meer stilzitten.

Hij trok verder op zoek naar de waarheid. Hij had al vele jaren gereisd, gesproken en geoefend, maar de waarheid had hij nog niet gevonden. Op een dag hoorde hij over een grot, een grot die heel klein was. Je kon er alleen kruipend in komen. Als je dan eindelijk in de grot was, zou daar een bron zijn. Aan die bron kon hij vragen om de waarheid te onthullen. Hij was sceptisch, na alle jaren van reizen en het niet vinden van de waarheid. Maar toch ging hij, omdat hij zo sterk geroepen werd door het geheim van de waarheid.

Hij vond de grot in een heel afgelegen gebied. Dagen reisde hij tot hij die ene grot vond. Hij kroop naar binnen door de smalle gang. Die was inderdaad heel smal en klein. Alleen zijn vastberadenheid om de waarheid te leren kennen zorgde er voor dat hij verder kroop. Hij vond de bron die veel kleiner was dan hij verwachtte. Het was een kleine plas waterzo groot als een mens in de doorsnede, maar wel met heel helder water. Hij stelde de brandende vraag: ‘Wat is waarheid?’ Het water begon te rimpelen en de man hoorde een echo van zijn stem. Langzaam stierf alle geluid weg. Toen klonk er uit de diepte het antwoord: ‘Ga naar die en die kruising, daar zul je vinden wat je zoekt.’

Blij dat hij een antwoord had gekregen ging hij naar de kruising op weg. Hij was hoopvol, zou hij nu eindelijk de waarheid kennen? Op de kruising zag hij drie kleine hutjes staan. Dit verbaasde hem, dit leek helemaal niet op de waarheid! Hij ging het eerste hutje binnen. Tot zijn grote verbazing bleek het een winkeltje te zijn. ‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg de verkoper. De man was nog niet bijgekomen van zijn verbazing en stamelde: ‘Ik ben op zoek naar de waarheid..’ Onzeker van zichzelf. ‘De waarheid, ha! Die kunt u hier echt niet vinden hoor! Stukken metaal heb ik te koop, geen boeken met wijsheid.’ Een beetje beledigd ging de man weg uit het hutje.

Hij liep naar het tweede hutje, wat nog kleiner was dan het eerste. Hij aarzelde even, maar was toch te nieuwsgierig om niet naar binnen te gaan. Hij stapte naar binnen en zag overal hout liggen. Lange stukken, kort, dun, dik, alle soorten hout lagen daar opgestapeld. Hij keek om zich heen en tussen het hout zag hij een verkoper zitten. ‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg ook deze verkoper. De man mompelde: ‘ik ben op zoek naar de waarheid..’ Ook deze verkoper lachte hem uit: ‘ha, de waarheid! Hout kan ik je verkopen, om een boekenkast te maken voor alle boeken vol wijsheid. Meer heb ik je niet te bieden.’ De verkoper begon te lachen, alsof hij nog nooit zoiets grappigs had meegemaakt.

De man vluchtte weg uit het hutje. Er resteerde nog één hutje. Dit hutje was het allerkleinste. Eigenlijk gaf de man de hoop al op, maar toch wilde hij wel even kijken. Want wie weet? Drie maal is scheepsrecht…

Hij stapte naar binnen en zag overal ijzeren draden. De geest van de man werkte heel snel: weer een winkeltje, en weer duidelijk geen waarheid. Deze keer durfde hij niet eens te vragen aan de verkoper of hij waarheid had, hij vluchtte meteen weg uit het hutje, voor de verkoper verscheen.

Woedend was hij. In al zijn jaren zoektocht naar de waarheid was hij nog nooit zo belazerd. De bron had hem bedrogen! Woedend stampte hij terug in de richting van de grot. Hij kroop er weer in en schreeuwde tegen de bron: ‘Je hebt me bedrogen! Als je dat waarheid noemt, dan ben ik een aap! Geef me nu goede aanwijzingen.’ De bron liet de man verder uitrazen en zei niets. ‘Je weet helemaal niets van de waarheid!’ was het laatste wat de man riep naar de bron. Hij voelde zich niet serieus genomen. Hij begon terug te kruipen, weg uit de grot.

Heel zacht, amper hoorbaar, fluisterde de bron: ‘In de toekomst zul je het wel begrijpen.’

De man ging verder op zoek. Af en toe dacht hij nog terug aan de bron en trok daar zijn les uit. Hij liet zich nooit meer bedonderen door iemand. Hij zou zijn kostbare tijd niet meer verspillen aan nutteloze zoektochten, enkel aan zinnige wijsheid die hem gegeven werd. Elk jaar raakte hij meer verbitterd en verward, omdat hij de waarheid nog steeds niet gevonden had. Woede en frustratie overheersten de man.

Naarmate de jaren verstreken, vervaagde de herinnering aan wat er bij de bron gebeurd was...

Totdat hij op een avond in de maneschijn liep te wandelen en hem ineens de klanken van sitarmuziek troffen. Het was prachtige muziek, meesterlijk en met grote inspiratie gespeeld. De waarheidszoeker was diep ontroerd en voelde zich naar de speler toegetrokken. Hij stond daar uren te genieten van de prachtige muziek. Even vergat hij al zijn woede, frustratie en zijn zoektocht naar de waarheid. Hij was helemaal in het hier en nu.

Toen keek hij naar de handen van de sitarspeler en hoe deze over de snaren dansten. Plotseling werd hij zich bewust van de sitar zelf en verheugd slaakte hij een luide kreet van herkenning: hij had beseft dat de sitar gemaakt was van het draad en de stukjes metaal en het hout zoals hij dat eens in de drie winkeltjes gezien had en waar hij toen verder niets achter gezocht had. Ineens herinnerde hij zich de bron en de winkeltjes weer.

Eindelijk begrijp hij de boodschap van de bron: we hebben alles gekregen wat we nodig hebben – onze taak is het bij elkaar te brengen en het op een geschikte manier te gebruiken. Niets heeft betekenis zolang we er alleen maar de afzonderlijke delen van zien. Al die jaren die hij op zoek was geweest, vond hij slechts stukjes die hij nooit met elkaar had verbonden. Nu zag hij hoe kleine delen samen een prachtig geheel kunnen maken.

Liefs

Als liefde..

Als liefde

Zo komt aanwaaien

Als een vallend blaadje

Hoef je het alleen 

te vangen

Als liefde

Zo groot is

Als de oceaan

Hoef je er alleen 

in te springen

Als liefde 

Zo klein is

Als een mier

Kan het overal

in kruipen

Als liefde 

De lucht is

Hoef je het

Alleen maar

in te ademen

Ik schrijf

Willekeurige letters

Die los niets zijn

Samen vormen ze woorden

Die er eerst nog niet waren 

Losse letters

Alleen samen

Vertellen ze iets

Samen is 

meer dan alleen

Want alleen 

kunnen ze niets zeggen

Samen

Wat gezellig 

Over therapie #3 - Confrontatie

In het therapieproces, kom je jammer genoeg niet zomaar terug bij jouw wijsheid. Tijdens dat proces kom je ook oude patronen, pijnpunten en andere lastige dingen uit jouw leven tegen.

Je eerste reactie is er misschien wel één van wegvluchten. Het doet pijn of is eng. En dat wil je helemaal niet. Daarvoor ben je niet gekomen! Dat voelt niet goed, lijkt helemaal niet goed. Hoe kan dat je nu verder brengen?

En misschien word je dan wel boos op je therapeut. Hij doet het je aan. (Zie je het oude patroon al weer opkomen?)

Dan stop je maar met de therapie. Nog meer overtuigd dat therapie je niet verder helpt. Eigenlijk word je er alleen maar eigenwijzer van. Maar misschien niet wijzer.

Ik denk, en dat heb ik zelf ook ervaren, dat confrontatie, wrijving en ongemak in therapie nodig is. Er is nu iets niet goed in jou. En jij wil het anders.
Dan moet je bereid zijn om je oude pijn en patronen in de ogen te durven kijken. Want hoe kunnen ze anders veranderen of verdwijnen?

Er is dus een spanning tussen wat je zelf kunt doen en waar je een therapeut voor nodig hebt. Vanuit een natuurlijke reflex zul je die pijnlijk gebieden niet willen zien.

De therapeut heeft dan ook een lastige taak: dingen aanreiken die de ander niet wil zien. En toch is het nodig om stappen te kunnen zetten.

Daarnaast is de therapeut ook bezig met het zoeken van balans: balans tussen confronteren en versterken van een je eigen wijsheid. Beide zijn nodig in het proces.

Durf jij het proces aan? Durf jij je oude patronen aan te kijken en zo nodig te veranderen?

Liefs

Over therapie #2 - Eigen wijsheid vs. therapie

Maar wat als jouw eigen wijsheid zo belangrijk is? Waarom zou je dan naar een therapeut toe gaan? Dat is dan natuurlijk onzin. Als je jouw wijsheid vindt in jezelf, waarom moet je dan naar iemand anders toe?

Omdat er een ingewikkeld punt is. Dat je eigenlijk liever niet ziet.

Want als je zo wijs bent, zoveel wijsheid in je hebt over jezelf (en ja, iedereen heeft dat!), waarom zijn er dan toch dingen waar je tegenaan loopt? Fysieke klachten, problemen in je relatie(s), noem maar op.

Waarschijnlijk zijn dat (probleem)gebieden waarbij je niet bij je eigen wijsheid kunt komen. Waarschijnlijk zit je in oude patronen die heel overtuigend zijn. Misschien leggen ze de schuld wel bij anderen neer, jij doet toch niets verkeerd? Of ben je echt totaal overtuigd dat je het helemaal goed doet.

Er is dus iets wat je niet snapt: waarom overkomt jou deze ziekte, pijn, of problemen?

En daar kan therapie nuttig bij zijn. Iemand tegenover je die je terug brengt bij je eigen wijsheid, jouw innerlijke bron vol kennis. Zodat je daardoor weer volledig vanuit jouw eigen wijsheid kan leven.

Therapie brengt je dus (als het goed is..) terug bij jezelf.

Liefs

Over therapie #1 - Eigenwijsheid

Wie weet het beter?

School die weet hoe het hoort, met de vastgestelde leerplannen en cito-toetsen.
De psycholoog die een diagnose stelt bij jou en een behandelplan opstelt: het gaat niet goed met jou.
Jeugdzorg, die ingrijpt omdat het toch echt niet goed gaat. Dit is ernstig en er moet ingegrepen worden.

Of

Jij. Jij die weet hoe je bent. Je eigen wijsheid kent. Je zwakheden en je passies. Jij die precies voelt waar je pijn hebt of wat moeilijk is.

Wie heeft er gelijk?

Het blijft een eeuwige strijd. Want de ene kent de wijsheid van de andere niet. Ze zijn zo anders.

En soms is een therapie heel gemeen: alles is zo te herleiden dat de therapeut uiteindelijk altijd gelijk heeft. Een woordenspel, een strijd. (Ja je zegt nu dat je niet wil doen wat ik zeg, maar probeer het eens, dan zul je ervaren dat het je echt helpt..)

Ik geloof dat een ander jou niet kan opdragen iets te doen op een bepaalde manier. Zeker als die manier niet bij jou past. Hoe weet de ander nu hoe het in jou werkt? Want de ander kijkt altijd vanuit zijn eigen kaders.

Wat is er dan nodig? Iets wat echt bij jou past. En niet wat de therapeut bij jou vindt passen. Of een therapie waar de therapeut nu eenmaal mee werkt. Jij hoeft je als cliënt niet aan te passen aan de therapeut!

En daarom ben jij de enige die weet wat goed voor je is. Die dat kan voelen. Als wijsheid in je lichaam, hart en gevoel

Jouw wijsheid is belangrijk.

Ken jij jouw wijsheid? Vertrouw je erop? 

Liefs

Proef de emoties

Ik lees een boek, 'De smaak van droef en zoet' van Aimee Bender. Ik vind het een heel fascinerend boek.

(Wees opgepast, ik verraad hieronder wel van alles over het boek. Niet alles, maar als je het boek zelf wilt lezen, kun je dit misschien beter niet lezen;)

Het boek gaat over een meisje wat ineens niet alleen maar de smaak proeft van eten, maar vooral ook de emoties proeft van degene die het gerecht bereid heeft. Ze proeft ook heel precies welke ingrediënten erin zitten en ook waar deze vandaan komen. Op het eerste gezicht klinkt dit misschien heel leuk en handig, maar in de praktijk is dit het helemaal niet voor haar! Ze wordt overstroomd door emoties die niet van haar zijn en die veel te heftig zijn voor haar.

Ze probeert hier zo goed als kan mee om te gaan, maar dit is wel heel lastig voor haar.

Een paar 'grappige' dingen uit het boek:

Ze gaat er toe over om zoveel mogelijk voorverpakt, fabrieksmatig voedsel te eten. Hier zitten namelijk geen emoties in. Natuurlijk is dit totaal de omgekeerde wereld! Op dit moment is het helemaal de trend om zoveel mogelijk etenswaren zelf te bereiden.

Natuurlijk wordt er misbruik van haar gemaakt. Wat eigenlijk ook heel grappig is: een vriendinnetje voert haar elke dag, misschien wel een paar keer per dag, een zelfgebakken koekje om erachter te komen wat haar eigen emoties zijn. Want ze kan er niet meer zelf achter komen wat haar emoties zijn, dat kan ze niet meer zelf voelen.

Daarnaast probeert ze wel allerlei restaurants in de stad uit. Ze merkt dat veel koks ook gehaast, gestrest, vermoeid of hatend koken. Andere koks koken juist vol liefde.

Haar besluit om zoveel mogelijk fabrieksmatig voedsel te eten, vind ik niet heel gek. Als je elke emotie zou proeven van de kok, zou je toch helemaal gek worden? De meeste mensen zullen niet met alle geduld, liefde en aandacht koken.

Het deed me er natuurlijk wel over nadenken. Hoe kook ik? Heb ik wel die aandacht voor het eten en de mensen voor wie ik kook? Nee ik heb niet altijd aandacht. Zeker als ik moe ben, ben ik meer gehaast aan het koken dan anders. Misschien nog een keer een sessie mindful, therapeutisch koken?

Wordt vervolgd.

Liefs

Boeken lezen

Ik heb ooit eens een tip gelezen aan schrijvers. De strekking ervan was: als je een goede schrijver wilt zijn, lees dan zoveel mogelijk boeken.

Nu is dat voor mij nooit een probleem geweest. Ik was vroeger een lezer, helemaal geen schrijver. Ik verslond boeken en eigenlijk doe ik dat nog steeds. Nu ik regelmatig schrijf, ben ik ook onbewust meer bezig met de structuur, of lijn in een boek. Ik heb ook een duidelijke smaak, een duidelijke voorkeur voor bepaalde soorten boeken.

Zelf kan ik niet zo goed tegen eindeloze details, uitgebreide omschrijvingen van de omgeving en dergelijke. Ik vind dat niet interessant. Ik houd wel van details en vind het fijn als ik een verhaal voor me kan zien. Maar dus niet al te veel. En dat zie ik ook terug in mijn schrijfstijl. Ik probeer wel eens als schrijfoefening een heel gedetailleerde omschrijving te geven. Puur hoe iets eruit ziet, ruikt of smaakt. Maar dit lukt me amper.

Mij gaat het veel meer om het psychologische aspect van het ding; hoe wordt het beleefd. Wat doet het met jou? In de boeken die ik lees, vind ik dit ook het interessantste. Een kijkje in het hoofd van andere mensen.

En zo zie je dus, dat een favoriete stijl het lezen én schrijven overstijgt. Heel grappig om dat te ontdekken, maar het verbaast me ook niet heel erg.

Later meer over boeken en boeken schrijven.

Liefs

Liefde

Op mijn andere blog geef ik drie cadeautjes weg rondom drie thema's. Het lijkt me leuk om over de verschillende thema's ook wat te schrijven, voor ik de verloting doe. Vandaag: liefde. 

Liefde

in plaats van

Angst

Haat

Woede

Onrust

Verdriet

Onmacht

Je sterk voelen

Omdat je liefde voelt

Vertrouwen in jezelf

Omdat je liefde voelt

Voor jezelf

Leven vanuit je hart

Vanuit liefde

Kiezen voor liefde

In elke beslissing

In elk moment

Leven vanuit je hart

In plaats van 

Alles wat dat wegneemt

Kiezen voor liefde

Liefde brengen

Op aarde

Hier en nu

Om je heen

Een knuffel

Aan wie dat nodig heeft

Steun

Ik ben er voor je

Uit liefde

Heel veel liefs

van mij

Kracht

Op mijn andere blog geef ik drie cadeautjes weg rondom drie thema's. Het lijkt me leuk om over de verschillende thema's ook wat te schrijven, voor ik de verloting doe. Vandaag: kracht. 

Ik schreef al eerder over kracht. Over een veranderend begrip van kracht. Zachte kracht.

Net hoorde ik dit nummer. Wat een kracht! Dit is voor mij kracht. Ik vind het een heel krachtig nummer en voel mezelf ook krachtig na het luisteren hiernaar.

Kracht om je eigen weg te gaan

Hoe het ook loopt

Kracht op de stappen te nemen

Die horen bij jouw weg

Krachtig optreden

Tegen onrecht

Krachtig zijn 

In alles waar jij voor staat

Kracht om te kiezen

Voor waar jij voor staat

Kracht om te blijven

Bij alles van jou

Krachtige steun

In jouw rug

Kracht!

Liefs

Vertrouwen

Op mijn andere blog geef ik drie cadeautjes weg rondom drie thema's. Het lijkt me leuk om over de verschillende thema's ook wat te schrijven, voor ik de verloting doe. Vandaag: vertrouwen. 

Bij het woord vertrouwen denk ik meteen aan een foto die ik laatst van mezelf heb gemaakt.

Vertrouwen 

Dat het goed komt

Vertrouwen 

Op de uitkomst

Overgave 

In het nu

Alles wat komt

Is goed

Overgave

Aan alles wat is

Vertrouwen 

Op jezelf

In jezelf 

Vertrouwen

Omdat jij er mag zijn

Vertrouwen 

In je eigen stappen

Liefs

Kleine regenboogjes

Kleine druppeltjes

Op het gras

Mini zijn ze

Zo klein - 

Amper te zien

Maar het zijn wel regenbogen

Ze weerspiegelen de zon

Prachtig zijn ze,

Stuk voor stuk

Niet te fotograferen zijn ze

Maar genieten daarvan

Dat doe ik wel

Een fijne dag gewenst! 

Liefs

Mijn hoofd, mijn hart

Deze week schreef ik al over het luisteren naar je hart. Dat dit heel belangrijk is, maar dat het niet altijd even makkelijk is.

Eerder deze week gebeurde er iets raars. Ik kreeg een boodschap van mijn hart, maar die was zo anders dan de andere boodschappen die ik krijg van mijn hart, dat het me enorm verbaasde.

Ik besefte me dat ik enigszins boos op mezelf was omdat ik niet goed voor mezelf zorgde. Ik weet wat goed voor me is, maar deed het niet. Ik werkte hard en ging over mijn grens.

Tijdens therapie vroeg de therapeute aan mij of het erg was dat ik niet goed voor mezelf zorgde. Dat het weer even wat minder ging. Vanuit een impuls zei ik meteen 'nee'. Dat was het antwoord wat klopte, wat echt zo voelde. Ze vroeg me om in mijn hart te voelen voor een antwoord op die vraag. En ineens was er een ander antwoord. Ja, het was wel erg dat ik niet goed voor mezelf zorgde. Mijn hoofd zei tegelijkertijd at het niet erg was.

Eigenlijk was dit totaal de omgekeerde wereld voor mij. Mijn hoofd is namelijk altijd (veel te) streng voor mij. Alles moet perfect gaan en zo goed mogelijk. Mijn hart, gevoel en lichaam zeggen altijd dat ik rustiger aan kan doen.

Dus wat is er veranderd? Hoe kan deze boodschap nu ineens een andere inhoud hebben gekregen?

Want dat was het geval: de boodschap was oppervlakkig gezien helemaal hetzelfde, alleen kwam die uit een andere hoek. En dat maakte de inhoud helemaal anders. Normaal vertelt mijn hoofd dat ik door moet gaan en als ik niet aan de strenge eisen van mijn hoofd voldoe, gaat het alleen maar slechter: ik voel me schuldig. Meestal gaat het dan ook steeds nog slechter, omdat ik vlucht en dus steeds meer schuld ga voelen.

Doordat de boodschap nu uit mijn hart kwam, voelde ik dat er een andere lading aan werd gegeven. Mijn hart zei dat ik me alleen maar beter kan gaan voelen als ik consequent ben, als ik altijd goed voor mezelf zorg. En omdat de boodschap vanuit mijn hart kwam, is het logischer om er naar te luisteren. Niet per se makkelijker, maar het lijkt me deze week wel iets beter af te gaan.

Zo was het voor mij duidelijk dat een boodschap vanuit mijn hart zoveel meer impact heeft dan dezelfde boodschap uit mijn hoofd. Doordat mijn hart er achter staat is het zoveel makkelijker om er naar te luisteren. Het voelt alsof het vanuit een plek heel diep in mij komt. Het wordt me niet opgelegd door mijn hoofd, maar ik kan het vanuit binnenuit leven.

Ik ben blij dat ik dit verschil heb kunnen ervaren. En ik hoop dat ik steeds meer en beter naar mijn hart kan luisteren, op welk moment dan ook.

Liefs

Contact met mijn hart

Mijn blogs heten natuurlijk niet voor niets ´Creëer met je hart' en 'Spreek met je hart'. Wat mijn hart zegt, is voor mij heel belangrijk. Soms heb ik intensief contact met mijn hart. Dan voel ik dat contact dagelijks. Soms is er even geen verbinding. Dan leef ik vanuit mijn hoofd.

Het is belangrijk om onderscheid te kunnen maken tussen hoofd en hart. Het is niet altijd duidelijk welk deel van mij spreekt. Hoe kun je dat onderscheid nu maken?

Voor mij zijn er verschillende manieren om naar mijn hart te luisteren.

Soms lukt het om gewoon door stil te zijn, te horen wat mijn hart zegt. Het is een gevoel wat dan opkomt. Een gevoel en soms een beeld. Het is meestal het eerste wat in me opkomt. Ik ga dan met mijn aandacht naar binnen toe, en focus me op de plek waar (fysiek) mijn hart zit. Ik voel dan meteen een andere modus van zijn: ik ben in mijn lichaam, ontspannen en al.

Wat ik ook probeer, is antwoord krijgen op een vraag. Als ik twee keuzes heb (bijvoorbeeld: ga ik nu actief iets doen of juist uitrusten), leg ik die voor aan mijn hart. Als mijn hart opspringt, actief reageert, weet ik dat dat de goede keuze is. Het verschil tussen de keuzen is vaak goed te voelen. Belangrijk is wel om het verschil tussen hart en hoofd te voelen. Mijn hoofd wil zich er nog wel eens mee bemoeien en dan is het antwoord natuurlijk lastiger te interpreteren.

Later deze week zal ik met jullie delen wat mijn hart me zoal vertelt.

Hoe krijgen jullie contact met je diepste gevoel, je diepste wijsheid?

Liefs!

Dans

Dans is beweging

Vanuit je hart

In je lichaam

Dans is het uiten

Van alles 

In jou

Dans is genieten

Van beweging

Van alles

Dans is overgave 

Aan het lichaam

Gewoon

Zoals het is

Genieten!

My body (Life is a song #6)

My body is a cage

That keeps me from dancing with the one I love
But my mind holds the key

Peter Gabriel - My body is a cage

Toen ik de artiest Peter Gabriel ontdekte, viel ik meteen voor dit nummer. Het werd mijn lijflied (ha!). De tekst voelde op dat moment zo passend en ik luisterde dit nummer vaak. Het was één van de nummers waar ik op danste en mijn frustratie en boosheid kon uiten.

Gedurende mijn opleiding het afgelopen jaar heb ik me verdiept in dit nummer, ik koos dit uit voor een grotere opdracht. Terwijl ik met dit nummer bezig was, ontdekte ik dat ik eigenlijk niet meer achter de tekst stond.

Ik zag mijn lichaam als een gevangenis, als niet prettig omdat het niet fijn voelde. Vooral de eerste drie zinnen van het refrein spraken me aan. Dat is wat ik zelf ook ervaarde.

Maar steeds meer trok ik naar die laatste zin toe.

Dat is nu hoe ik het ervaar. Fysiek voel ik me vaak nog niet lekker (of slecht). Maar hoe ik er mee om ga, bepaald hoe ik me echt voel. Kan ik er met rust naar kijken en accepteren hoe ik me voel, of vecht ik tegen hoe ik me voel.

Soms wil ik van alles doen en ga ik tegen mijn lichaam in. Andere keren ben ik juist in mijn lichaam en handel ik vanuit mezelf.

Het klinkt zo flauw om tegen iemand met chronische pijn te zeggen, maar dat is wel hoe ik het ervaar. Hoe je er zelf naar kijkt en mee omgaat, dat bepaald hoe het gaat. Er zijn zoveel manieren om jezelf te behandelen, dat maakt dat het anders voelt. Niet dat de pijn minder is, nee, die is nog hetzelfde, maar het voelt anders, het is anders, in jou.

Laat ik het proberen uit te leggen met een vergelijking:

Stel, een kind wil niet mee ergens naartoe. Jij wil (of moet) daar heen en het kind moet mee.

Je kunt boos worden, schreeuwen en eisen dat het kind mee gaat en wel nu. Misschien trek je hem wel aan zijn arm mee.

Of je kunt uitleggen waar je naartoe gaat, waarom en wat je gaat doen. Misschien kun je een belofte doen (straks kunnen we weer samen spelen).

Ik weet niet of het kind eerder mee zou gaan met de tweede manier, maar dat zou ik graag geloven. Ik denk dat je er zelf in ieder geval het meeste aan hebt, aan die tweede houding. Het kost jou minder inspanning omdat je niet boos wordt. Het verschil is jouw houding ten opzichte van het kind: is hij onderdanig en moet hij aan jou gehoorzamen, of kun je samenwerken en in overleg iets doen.

Geduld, acceptatie, beide belangrijke en nuttige eigenschappen bij chronische pijn.

Liefs

Uitstelgedrag

‘Mañana, mañana!’

Wie aan Spanje en haar cultuur denkt, denkt vrij snel aan die woorden. Het is een ontspannen houding waarbij men eigenlijk zegt: morgen kan het ook nog. Niet alles heeft zo’n haast.

En dat is natuurlijk ook zo. Alleen soms, kan dat doorslaan. Doorslaan in uitstelgedrag. Gedrag waarbij je alleen nog maar gericht bent op later en niet meer nu iets doet.

Zo bijvoorbeeld met goede voornemens. Ik las eens op een blog (ik geloof Voedzo) over goede voornemens. De blogster schreef iets in de trant van: waarom zou ik wachten tot 1 januari om met een goed voornemen te starten. Als ik er echt achter sta, begin ik meteen.

En zo is het. Goede voornemens blijven uitstellen heeft geen zin. Het levert alleen maar een schuldgevoel op wat steeds groter wordt. Het wordt op die manier ook steeds makkelijker om uit te stellen, want dat doe je al de hele tijd.

Waarom zou je niet morgen beginnen met iets goeds? Waarom nog zoveel maanden wachten. Waarom? Waarschijnlijk omdat je het niet onder ogen wilt zien. Niet wilt zien of je er echt voor wilt gaan. Tijdens Oudjaarsavond is het een gebruik om goede voornemens te noemen. En eigenlijk niemand geloofd in ze. Of is in ieder geval al minstens één keer teleurgesteld door ze.

En dus niet door de goede voornemens, maar door zichzelf. En teleurgesteld zijn in jezelf is niet leuk.

Mij houdt de volgende vraag me heel erg bezig op het moment: waarom stel ik iets uit tot morgen, tot later? Wat gebeurd er in mij wat er voor zorgt dat ik me niet tot iets kan aanzetten?

Ik voel me er namelijk steeds slechter over. Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen; te moe, ziek, geen zin, geen tijd. Is het niet een manier om te vluchten van iets wat we niet leuk vinden?

Waarom niet iets meteen doen, waarom lukt dat niet? Wat is er nodig om iets vol te kunnen houden?

Ik denk dat er vastberadenheid en geloof nodig is. Vastberadenheid om aan te pakken, gewoon te doen. Geloof dat het je inderdaad lukt.

Daarom lijkt het me altijd beter om iets meteen te doen en niet uit te stellen tot morgen, tot volgende week.

Maar dat is nog niet zo makkelijk.

Liefs!

(N.B. ik schreef dit blogje weer voornamelijk voor mezelf. Om mijn gedachten rondom dit thema op een rijtje te zetten. Om het beter te snappen. Dat doe ik nog steeds niet helemaal, jammer genoeg. Hopelijk kan ik rust vinden en niet zo boos zijn over mijn uitstelgedrag).

Littekens

Al die littekens
Pijnlijk zichtbaar
In je ogen
In je hart
Als je kijkt 
Zie je ze

De littekens van mijn hart
De pijn
Verdriet
Angst en 
Boosheid

We willen ze niet zien
Ze doen zo'n pijn
Ze zijn zo hard
Het is te veel

Ik loop weg
De vrijheid in
Zonder littekens
Die zijn er niet
De wijde wereld in 

Naar plekken 
Waar ze mijn littekens niet kennen
En ik ben eenzaam
Alleen met mijn littekens
Niemand ziet ze
Ik wil ze niet delen
Ze zijn van mij

Ik blijf staan 
Ze zijn er
Alle littekens
Alle ballast

Loop niet weg
Blijf bij me

Dat is wat ze zeggen

Hier en nu
We zijn er

Roepen ze

Blijf bij ons
We voelen ons alleen
In de steek gelaten

Smeken ze

En ik
Ik kijk naar ze
Voel de liefde
Voor alles wat van mij is

De wijze en dwaas #2

Wat is dan wijsheid? Voor mijn gevoel is er een verschil tussen algemene wijsheid en wijsheid voor een specifieke persoon.

Algemene wijsheid omvat wijsheden die passend zijn voor iedereen. Hieronder valt algemene wijsheid over wat gezonde voeding is, wat verder noodzakelijk is voor een mens en wat schadelijk is voor iedereen.

Specifieke wijsheid gaat over iemands levenspad. Bij de ene persoon past een kantoorbaan terwijl de ander vrijheid nodig heeft. Er zijn duizenden levensovertuigingen en religies: niet één overtuiging past bij iedereen. Voeding ook, er zijn algemene voedingsadviezen (ik zou me willen beperken tot: eet veel groente), maar verder: de ene persoon kan niet goed tegen gluten en de ander juist niet tegen zuivel. Daarnaast zijn er nog idealen, de ene persoon wíl geen zuivel eten.

Het probleem met wijsheid is, dat veel mensen vinden dat hun wijsheid onder algemene wijsheid valt. Voor hen is het toch immers waar? Maar ja, er is geen standaardmens en zo werkt het dus niet. De belangrijkste wijsheid is dan misschien ook wel: wees open voor de ander en wat hij je te vertellen heeft. En misschien ook wel de moeilijkste waarheid;).

Liefs

Verhalen achter de voordeur

Laatst plaatste ik een sprookje van Ymkje. Nu wil ik graag een column delen, geschreven door Daphne. Zij maakt ook onderdeel uit van ons schrijfclubje.

Dit is een heel ander soort verhaal. Wel ook heel bijzonder, want het is geschreven uit eigen ervaring. Het brengt een situatie, een wijk, mensen, die ik niet goed uit eigen ervaring ken, heel dichtbij. Het raakt me diep. Het spoort me aan tot actie. Tot het gevoel dat er iets moet gebeuren.

Deuren. Deuren met bel en zonder bel. Deuren met briefjes waarop in foutief Nederlands staat: klopeh want de schel is kapot. Deuren met ingeslagen ruitjes en deuren met getimmerde balkjes om de kieren te dichten. Maar bovenal zijn het dichte deuren. Deuren die muren lijken. Ook als een deur wel opengaat loop ik vaak tegen muren op. Deur in mijn gezicht, geen zin, geen Nederlands, geen tijd. Onderzoek doen in een achterstandswijk is moeilijker dan ik me had voorgesteld. De sporadische keren dat ik word binnengelaten om mijn vragenlijst af te werken, gaat het de bewoner meestal helemaal niet om de vragen.

Hoeveel mensen spreekt u maandelijks in de wijk? Antwoord 0.

Wat is uw netto maandinkomen? Categorie minder dan 500 euro.

Met wie voelt u zich verbonden in de wijk? Antwoord: ik voel mij met niemand verbonden.

Achter elke voordeur schuilt een levensverhaal. Een verhaal van eenzaamheid, armoede of identiteit. Een verhaal van emigratie en gezinshereniging of een verhaal over bang zijn om achter te blijven als enige Nederlander. Vooral verhalen over dat het vroeger alles beter was.

Welkom in de Haagse wijk Transvaal. Ooit snel gebouwd als moderne wijk waar veel arbeiders een huis konden krijgen. Nu een verouderde wijk waar immigranten hun eerste Nederlandse woning vinden, waar je van de bijstand de huur nog kan betalen en waar je vier voordeuren in een portiek vindt, waarachter gezinnen met soms wel 7 kinderen hun thuis vinden.

Bewoners doen niet open voor iemand die eruit ziet alsof ze niet van hier komt. Van de gemeente? Rot toch op. De brievenbus gaat open: “wie bent u?”, klinkt een stem. “Ik vertrouw u niet”, klinkt het. En dicht klapt de brievenbus. Niemand is hier te vertrouwen. Zeker mensen die voor de gemeente werken niet.

Wie toch opendoet, heeft een verhaal dat dringender is dan vertrouwen. Soms worden de verhalen verteld in het plat Hagenees, soms met handen en voeten en gebrekkig Nederlands en soms door middel van jonge kinderen die als tolk fungeren. Een enkele keer zijn het de gaten in de muur en inbraaksporen die mensen mij willen laten zien. Soms zijn mensen boos op de gemeente en ben ik de zondebok waarop ze hun woede uitstorten. Soms hebben ze vooral behoefte aan praktische hulp. “Goed dat je er bent,” zegt een wat oudere Surinaamse vrouw. Ze overhandigt me een map met administratie. “Ik heb allemaal brieven van de Nuon waar ik niks van begrijp.” Ik kan haar toch wel even helpen? Een andere vrouw vraagt of ik haar benen wil insmeren met zalf tegen de gordelroos. Ze kan zo lastig bukken. Een Marokkaanse man in pyjamagewaad vertelt me dat hij al jaren niet buiten is geweest, omdat hij vanwege zijn knie niet meer van de trap af komt. Of ik vaker langs wil komen.

Andere verhalen zijn hartverwarmend. Het kattenvrouwtje bijvoorbeeld. Met 6 katten woont ze in een kleine benedenwoning. “Meid ik ben hier stervensgelukkig. Ik zou niet weten waar ik anders met mijn lieverds om me heen kan wonen zonder dat de buren klagen.”

Een Hagenees met pijpenkrullen vertelt: “Ik heb bij drie vrouwen kinderen, maar ze zijn allemaal weggegaan omdat ze het hier niet uithielden in deze wijk. Maar ik blijf. Dit is mijn thuis. Ook al moet ik elke nacht de buurman uitschelden omdat hij herrie maakt en deuken schoppen in auto’s omdat die Islamieten mijn hond bijna overrijden.”

De bewoners van de verschillende groepen die samen in de wijk leven hebben heel wat over elkaar te klagen. De ander stinkt, kookt of rookt teveel in huis, is asociaal, gelooft in God, komt nooit buiten of hangt altijd buiten, zegt geen gedag, is niet geïnteresseerd of juist veel te bemoeizuchtig. Toch hebben al deze verschillende mensen, met hun verschillende oordelen een ding met elkaar gemeen. Ze willen gehoord worden. Als ze zelfs bereid zijn om hun verhaal aan mij te vertellen, de grootste outsider van de wijk waarover ze vast ook allemaal oordelen hebben, zouden ze elkaar dan geen dienst bewijzen door in plaats van te schelden, hun verhalen aan elkaar te vertellen? Elkaar eens met andere ogen te zien en elkaar te leren? Zelfs tot achter de voordeur? Als dat lukt zullen de deuren van Transvaal open gaan.

Voor mij was deze een eye-opener. Zoveel problemen, in één wijk, en Daphne ziet een oplossing. Natuurlijk is er een oplossing! En het lijkt zo simpel, hopelijk is dat het ook echt. Wie weet... 

Wat vinden jullie van Daphnes column? Als jullie wat willen delen met haar kun je natuurlijk altijd een reactie hieronder achter laten. Dat zal ze fijn vinden om te lezen. 

Vaderdag

Gisteren liep ik in de winkelstraat. Ineens liepen daar twee vrouwen met een rode clownsneus, gekke kleding en een klein groen tasje. De ene vrouw liep op mijn vriend af. ‘Mag ik dit even in uw tas gooien?’ Ondertussen gooit ze een klein chocolaatje in de vorm van een hartje in de boodschappentas die aan zijn stuur hangt. Ik kijk ernaar. ‘Omdat het morgen vaderdag is, krijgen alle mannen van ons een chocolaatje.’ Dan draait ze zich naar mij om. ‘Ja, sorry hoor’ zegt ze met een excuserende blik in haar ogen‘alleen voor mannen’.

Ik frons en fiets weg.

Wat een gekke wereld. Leuk dat deze vrouwen op deze manier iets met vaderdag doen. Maar het voelt als de omgekeerde wereld: ik krijg excuses aangeboden waarom ik het niet krijg. Het lijkt haast alsof de vrouwen zelf niet achter het geven van de chocolade aan alleen mannen stonden.

Ach ja, dacht ik. Wat gek. (En daarom at ik natuurlijk het chocolaatje op. Als troost. Haha! Nee, die belandde echt bij mijn vriend;)

Liefs!

Een nieuwe studie

Woensdag bezocht ik een open dag van Hogeschool Leiden. Ik ging eigenlijk voor de Vrijeschoolpabo, maar stiekem bekeek ik nog meer opleidingen. Opleidingen die ik kende van naam en die me wel aanspraken. Doordat ik ondertussen een WO Bacheloropleiding heb afgerond, weet ik wat mij aanspreekt in een opleiding en wat niet. Ik weet wat ik wil en wat niet. Maar door deze open dag weet ik het nog iets beter.

Ik bezocht de opleiding Kunstzinnige Therapie Beeldend. Hier besprak een docent een casus. De benadering die zij had, sprak mij totaal niet aan. Ze besprak een meisje wat op dertienjarige leeftijd nog bij haar oma in bed sliep en niet alleen naar school wilde. Ze kreeg de casus van jeugdzorg.

Ik vind het heel goed dat kunstzinnige therapeuten betrokken worden bij een behandeling die door jeugdzorg wordt uitgestippeld. Laat ik dat voorop stellen, want, wat ik ook hierna ga zeggen, ik sta wel achter kunstzinnige therapie!

De therapeute vertelde over hoe zij werkte met dit meisje. Allereerst waren daar de doelstellingen van jeugdzorg, die de situatie als problematisch beschouwde. Dat moest opgelost worden. Door deze doelstellingen werd het automatisch een oplossingsgerichte therapie.

De therapeute liet tekeningen zien die het meisje had gemaakt. Ze zei hierover: 'dit ziet er heel gestructureerd uit. Ik wist dat dit meisje van binnen heel gezond moest zijn.' Daar begonnen mijn kriebels groter te worden. Want natuurlijk is zo'n meisje gezond, waarom zou ze niet gezond zijn? Het leek wel alsof zij en jeugdzorg er vanuit gingen dat dit meisje niet normaal, niet gezond was.

Ik ben niet bij de hele presentatie aanwezig gebleven, maar ik neem aan dat de casus goed afloopt. Anders zal ze wel een ander voorbeeld hebben genomen om studenten te interesseren voor deze studie toch?

Ik besefte me door deze presentatie dat dit niet de soort therapie, coaching of begeleiding is die ik wil geven. Er is natuurlijk niets mis met het oplossen van een probleem. Een probleem als dit is vervelend voor de mensen om wie het gaat. Ik zelf heb ook therapie gehad en heel vaak het gevoel gehad dat ik niet begrepen werd door de therapeut.

De presentatie deed me beseffen dat ik in begeleiding ruimte wil geven aan alles wat nodig is. Alles wat ruimte nodig heeft op dat moment. De cliënt kan zelf bepalen waar hij behoefte aan heeft, niet een instantie die dat oplegt. Het deed me beseffen dat dit niet de studie is die ik zoek. Ik zoek een benadering voor de hele persoon, die aansluit bij dat moment. Ik wil niet alleen op een creatieve manier te werk gaan, door middel van gesprek of het lichaam kun je ook vele stappen nemen.

Al met al is het lastig om in woorden uit te drukken wat mij tegenstaat in die studie. Want het idee van therapie met kunst als uitgangspunt en uitingsvorm vind ik wel heel mooi. Alleen wil ik niet dat ik als therapeute dan de tekeningen van een kind moet gaan analyseren. Ik denk dat kinderen (en volwassenen zeker) heel goed kunnen aangeven wat de kern is van een tekening, wat hij wil zeggen. Het lijkt een beetje alsof het kunstwerk van de cliënt tussen de cliënt en de therapeut in gaat staan. Echt contact kan misschien op die manier niet ontstaan, omdat beide bezig zijn met het kunstwerk.

Het belangrijkste is dus om in contact te komen met elkaar en jezelf. Dat is wat mijn visie op therapeutisch werk is. Op dit moment, natuurlijk is die mening aan verandering onderhevig. Maar die mening is dus versterkt door de presentatie over de studie Kunstzinnige Therapie. Ik weet nu dat gevoel, contact en openheid voor mij belangrijker is dan methodiek die voorgeschreven wordt.

En dus, ben ik weer een stapje verder in het zoeken naar een opleiding. Wat het wordt, dat weet ik nog niet. Wordt vervolgd ;)

Liefs

(p.s. dit blogje schreef ik voornamelijk voor mezelf, om mijn visie op de studie Kunstzinnige Therapie te bekijken en onder woorden proberen te brengen. Dit kan ik heel goed door gewoon maar te gaan schrijven en dat is wat ik nu deed. Ik wil dus absoluut geen kunstzinnige therapeuten aanvallen, want ik sta wel achter het idee. Alleen is dat nu niet mijn weg)

Het schrijfproces #2

In mijn vorige blogje schreef ik al over het schrijfproces. Over het wonderbaarlijke proces van creatie, waarbij de kern niet rechtstreeks benaderd kan worden. Het lijkt wel alsof ik verdoemd ben tot een eeuwig zoeken. Het schrijfproces is een enorm zoekend proces.

Wat het nog meer een zoekend proces maakt, is iets anders geks. Je zou zeggen, woorden zijn maar woorden, je kunt ze naar eigen inzicht gewoon gebruiken zoals jij het wilt. Wat je wilt zeggen zet je om naar woorden, die precies weergeven wat je wilt. Maar ook dit is een zoekproces.

Tijdens het schrijven lijkt het soms wel alsof de woorden met mij aan de haal gaan. Soms ben ik echt van plan iets op een bepaalde manier te schrijven, maar ben ik eenmaal bezig, dan wordt het totaal anders.

Schrijven is op die manier dan ook een creërend proces. Het is geen proces wat je precies kunt uitschrijven; je weet niet wat er gebeurd. Maar het is moeilijk om precies op te schrijven wat je van tevoren had bedacht. Zo werkt het gewoon niet.

Het is een scheppingsproces waarbij het lijkt alsof de woorden en de tekst de leiding hebben, niet jij. Natuurlijk is dat ook niet helemaal waar, want jij bent absoluut nodig om tekst op papier te krijgen! Maar steeds vaker schrijf ik naar ‘eerste impuls’. Ik schrijf op wat me het eerste te binnen schiet en dit lijkt het meest te kloppen.

Vaak besef ik na het schrijven dat ik op een ander eindpunt terecht ben gekomen dan ik verwacht had. Dan besef ik ook, dat als ik het stukje tekst opnieuw zou schrijven, ik op een ander punt uit zou komen. Dat ik het anders zou schrijven.

Dit heeft ook te maken met het schrijven als zoekend, scheppend proces. Met dat ik iets niet rechtstreeks kan benaderen. Na het schrijven van een stukje, weet ik vaak ook hoe ik iets op een andere manier kan benaderen.

Al met al vind ik schrijven heerlijk!



(Nu dan hè, dat had ik een paar jaar geleden niet bedacht!).

Het schrijfproces #1

Schrijven doe je met woorden. Maar het gaat niet alleen om de woorden. Het gaat om wat die woorden betekenen. Waar ze voor staan, waar ze naar verwijzen in de 'echte' wereld.

Want woorden alleen zijn niets. Het gaat om de ervaring of gevoelens waar ik naar verwijs. Soms zul je mijn teksten wel begrijpen en soms niet. Soms komen mijn woorden overeen met jouw woorden. Soms ken je de ervaring waar ik over schrijf.

Wat ik vaak merk als ik aan het schrijven ben, is dat ik om de kern heen draai. Mijn woorden zijn zoekende woorden. Door middel van mijn woorden ben ik op zoek naar een antwoord. Ik gebruik de woorden om het zelf beter te begrijpen.

Maar blijkbaar is het niet mogelijk om de kern rechtstreeks te benaderen. Om een ervaring of een gevoel in enkele simpele woorden om te zetten. En dus draai ik er om heen. Ik probeer het vanuit elke hoek te bekijken en te omschrijven.

Steeds dichterbij kom ik. Alle woorden samen geven een omschrijving van een ervaring. In één woord kan ik niet weergeven hoe iets voor mij is.

Misschien is het wel zo, dat hoe beter je bent als schrijver, je meer of minder woorden nodig hebt om tot de kern te komen. Beide heeft wel wat, een kale schrijfstijl, waar met heel weinig woorden toch de boodschap helder wordt overgebracht. Of een bloemrijke schrijfstijl, waarbij heel gedetailleerd omschreven wordt wat er nu precies bedoelt wordt.

Als schrijver heb je volgens mij de taak om jouw ervaringen en fantasie te delen, op zo'n manier, dat de lezer zichzelf beter begrijpt en dichter bij zichzelf komt. Je probeert om tot de kern te komen.

Of je een schrijver goed vindt, hangt dan af van zijn beleving van bepaalde ervaringen en hoe hij/zij dit in woorden om kan zetten.

Vaak lees je door je eigen filter van ervaringen heen. Je herkent iets, in wat de schrijver neerzet, of juist niet. Door het lezen van een boek kun je jezelf en de ander beter leren begrijpen. Je ziet een ander gezichtspunt, een andere benadering van een ervaring of gevoel.

In mijn schrijfproces probeer ik om zelf dichter bij de kern te komen. Bij mijn kern. Door dit op mijn blog te schrijven hoop ik dit te delen met jullie. Misschien herkennen jullie stukjes. En heel misschien, komen jullie ook wel iets dichterbij jezelf.

Liefs

De kleurrijke prinses

Vandaag geen eigen bijdrage, maar een prachtig sprookje, geschreven door Ymkje. Samen met een groepje schrijfliefhebbers, begonnen wij vorig jaar de KorenKniptorKlup. Eens per maand komen we samen, delen onze verhalen, gedichten en andere teksten met elkaar en schrijven we samen. 

Na het horen van dit verhaal, wist ik dat ik dit op mijn blog wilde delen. Ymkje heeft zo'n fijne schrijfstijl, je wordt meteen meegesleept door haar kleurrijke gebruik van woorden; je ziet het hele verhaal zo voor je. 


Er was eens een prinsesje, Marlijne.

Altijd is ze in de bossen te vinden met haar dierenvriendjes. Ze danst mee met de vlinders, zingt samen met de vogels en rent met de eenhoorns van de heuvels af.

Marlijne zit bij de vijver verstopt tussen de takken van de boom die ze treurig laat hangen. Ze praat met Tika haar vriendje als ze net als elke avond als de zonder ondergaat een hoog gegil hoort. Het is haar kindermeisje Nana. En net als elke avond wil Marlijne helemaal niet naar binnen, ze wil niet in een bed slapen, eten van een bord en in een bad vol met sop. Ze heeft al van alles geprobeerd, zodat ze niet naar binnen zou hoeven. Zo heeft Marlijne ze zich verstopt achter de dikke eikenboom, in het hol van de eenhoorn en het nest van de kakara, maar altijd wisten de wachters haar weer te vinden. Toen ze doodstil tussen de lianen hing, leek het even dat ze haar niet zagen en waande ze zich al vrij in bos. Tot een vlinder haar gedag zei en op haar kleine teen neer streek, ze bewoog haar voet en kreeg Titaan haar toch te pakken aan haar been.

Leeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiintje klinkt het nog een keer door de vallei. “Ik kan het niet meer Tika”snikt Marlijne. Tika likt de tranen weg die over de wangen van Marlijne rollen.

De tranen stromen steeds harder en Tika kan ze niet allemaal meer weglikken, waardoor er een plasje voor Marlijne komt te liggen.

Terwijl de zon haar laatste stralen schijnt, klinkt er door de vallei een heel hoog zuiver gezang. En uit de plas voor Marlijne haar voeten verschijnt ineens een vrouw, een soort fee in alle kleuren van de regenboog. “Dag Marlijne” zingt ze. Verschrikt kijkt Marlijne op en raakt betoverd door de mooie fee voor haar. “Hoe, hoe kent u mij?” vraagt ze. De fee knikt alleen vriendelijk. “Waarom huil je zo?” “Ik moet weer naar huis, maar ik ben daar zo ongelukkig. Ik weet ook niet waarom, ik heb een lieve papa en mama, ik heb het mooiste speelgoed, het zachtste bedje en het lekkerste eten. En toch, ben ik elke avond zo alleen. Mis ik de vlinders die om mij heen fladderen, de muggen die om mijn hoofd zoemen, het gras dat aan mijn voeten kietelt, het heldere water van de beek. Ik snap het ook niet, maar als ik hier ben dan…. “Dan leef je” zegt de fee. “ja, dat is het!” roept Marlijne verrukt uit, eindelijk begrijpt iemand haar! En dan moet ze weer huilen. “Maar elke avond moet ik weer naar huis. En over drie nachtjes slapen, dan ben ik 12 en dan mag ik niet meer naar buiten maar moet ik leren hoe ik een echte prinses wordt. Maar dat wil ik helemaal niet zijn!”

“En Tika, wat moet ik zonder Tika?” En weer moet Marlijne huilen. En hoe harder de plas volstroomt met Marlijne haar tranen, hoe groter de fee voor haar wordt en hoe feller haar kleuren die in elkaar overlopen. Doe je ogen eens dicht, zegt de fee. “Als jij koningin bent, hoe wil je dan dat het land eruit ziet?” Marlijne doet haar ogen dicht en ze ziet het kasteel voor zich dat ze zo goed kent. De grauwe stevige muren, die al haar dierenvriendjes buiten houden. Ze ziet op de rand van de heuvel de hutjes van de arme boeren, die vaak komen bedelen bij de poort als hun oogst weer mislukt is. Ze ziet de boom voor haar raam, die zo groen was toen ze geboren werd, maar steeds meer dor raakt. Ze moet weer huilen, want ze wil hier helemaal geen koningin van worden! En weer wordt de fee groter. “Marlijne, ik vroeg niet hoe het was, maar hoe jij het wil!” “maar dat kan toch helemaal niet?” roept Marlijne. “Dat zullen we nog eens zien!” En dan doet Marlijne haar ogen weer dicht. “Wat ik wil? Ik wil een koningin zijn die in een hut woont onder deze boom, zodat ik elke ochtend de eerste zonnestralen van de vallei zie. En ik wil een hut die precies groot genoeg is voor mij en mijn gezin, niet groter zodat er genoeg plek over is voor de andere mensen en de dieren. En ik wil elke ochtend en avond een wandeling kunnen maken en alle dieren begroeten, de bomen zien bloeien en het gras voelen kietelen. En dat het volk dit ook doet. Ik wil dansen, spelen, huilen, lachen, samen zijn, leren van alle mensen. Met ze leven. Ja dat wil ik! Maar dat kan toch nooit?” En, hoe zie jij eruit?” vraagt de fee. Nou hetzelfde zoals nu, maar dan wat groter en met een kroontje.” “Nee, kijk eens goed in de plas!” En dan ziet ze haar spiegelbeeld verdwijnen en het spiegelbeeld van de fee verschijnen. “Nu zie ik u, zegt Marlijne.” De fee glimlacht. “Kom na je lessen elke avond hier naar toe, kijk in de plas naar wie je wil zijn, en je zult zien dat het werkelijkheid wordt.” “Maar, hoe kan dat dan?” roept Marlijne

Maar de fee vliegt al weg. “O ja, ik heb een tunnel onder de heg voor je gemaakt, zodat je elke avond weg kan, hier naar toe. Wel in de plas kijken he, en tot gauw?”

Marlijne knippert nog een keertje met haar ogen en wrijft haar tranen weg. Heeft ze nu gedroomd? Tika schudt haar hoofd. En Marlijne voelt zich blij van binnen als ze Nana weer hoort roepen, ze huppelt naar de paleisdeuren en weet dat ze weer zal terugkomen.

Vinden jullie het ook zo'n mooi verhaal? Ik denk dat Ymkje het leuk vindt om reacties van jullie te lezen. Als je die wil delen, mag je ze hieronder zetten. Of haar het rechtstreeks te laten weten ;) 

Groei

Elke stap is groei

Vooruit, opzij

Heen en weer geslingerd

Welke kant dan ook op

Alleen de reuzestap

Zie je

De kleine is te ‘klein’

Die zie je niet

Tot je ineens ziet

Ik ben hier

En ik liep daar

Aan de andere kant

Van de regenboog

Dankbaarheid

Vandaag mocht en moest ik een presentatie houden voor mijn opleiding. Moest, omdat dat nu eenmaal een van de eisen is ter afronding van het jaar. Mocht, omdat het vooral heel bijzonder is om een stukje van jezelf te mogen presenteren aan een aandachtig publiek.

Het ging niet om presteren, niet om kennisoverdacht en ook niet om een cijfer. Het gaat puur om jezelf: wat heb jij uit dit jaar gehaald.

Voor mij was het een mooie manier om mij nogmaals neer te zetten in de groep. Ik had een presentatie, inclusief een passende volgorde bedacht. Langzaam kwam echter het besef dat ik me wel heel erg focuste op het negatieve, zware proces van het afgelopen jaar. En eigenlijk wilde ik daar niet meer op focussen. Dit verhaal had ik nu al zo vaak verteld.

Want natuurlijk is er nog veel meer gebeurd dit jaar! En dus besloot ik om mijn presentatie om te gooien en er een andere draai aan te geven. Maar goed, dat heftige, zware proces stond eigenlijk vrij centraal het afgelopen jaar. In mijn presentatie stond het dus alsnog centraal. Ik danste op muziek die voor mij heel duidelijk de strijd in mij liet zien.

Tijdens het nummer was er ineens iets anders dan strijd. Die was er ook wel, maar ik werd ineens overvallen door dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik daar stond en me zo aan de wereld kon laten zien. Dankbaarheid voor het groeiproces van het afgelopen jaar.

En vooral dankbaar voelde ik me voor het begin van dit groeiproces. Mijn allereerste stappen die me hierheen leiden.

Want ik danste niet zomaar op willekeurige muziek, ik danste op muziek die we 2 jaar geleden gebruikten in de theatervoorstelling die we met jongeren samen maakten in een klooster. Wow! Heftige muziek waar ik toen eerst een beetje van schrok. Waarom moesten we ook zo nodig strijd uitbeelden? Liever ging ik strijd uit de weg.

Wie had ooit gedacht dat er een dag zou komen dat ik hier op zou dansen? En dan nog wel twee keer in mijn leven, voor een publiek. Wie had gedacht dat er een dag zou zijn waarop schrijven, tekenen, dansen en kleien zo natuurlijk voor me zijn.

Vandaag voel ik me enorm dankbaar voor alles wat er in de afgelopen twee jaar is geweest. Voor iedereen uit de theaterweek, alleen al jullie aanwezigheid en het weten dat jullie er zijn, heeft me gesteund. En iedereen van de opleiding ook :)

Ik weet dat ik op de goede weg zit. Ik voelde het toen ik vandaag danste op de muziek. Ik ken de strijd. Ik weet hoe hij voelt. Hij is er nog steeds. Alleen is er geen weerstand meer in mij. Ik dans de strijd, oprecht zoals hij is. Maar niet vanuit verzet, enkel vanuit ervaren en overgave.

Dankbaarheid voel ik voor mezelf.

Liefs

Denken

If you’re thinking like everyone else, then you aren’t thinking.*

En daar moest ik dan weer even over nadenken ;)

De foto bij de tekst

Als iedereen hetzelfde denkt...
Dan is er geen oorlog
Geen ruzie
Iedereen begrijpt elkaar

Maar aan de andere kant,
Als iedereen hetzelfde denkt
Gaat dat ook over de 'slechte' dingen.
Dingen die niet waar zijn.
Of waar ik zelf toch echt anders over denk.

Dan denkt dus niet iedereen hetzelfde over de goede dingen, maar ook over de slechte dingen.

Eigenlijk denk ik dat het niet mogelijk is om een wereld te hebben waarin iedereen hetzelfde denkt. Soms wil ik het wel hoor, heel graag, een wereld waarin geen conflicten zijn. Maar elkaar begrijpen is toch wel iets heel anders dan hetzelfde denken.

En het is zo duidelijk dat iedereen anders denkt. Iedereen houdt bijvoorbeeld van andere dingen. Kunst bijvoorbeeld. Wat ik mooi vind, hoeft de andere persoon helemaal niet mooi te vinden.

Zelf denken, geen slaaf zijn van wat andere mensen zeggen of denken.
Zelf denken, je eigen weg vinden in het leven.
Zelf denken, op jouw manier invulling geven aan je tijd.
Zelf denken, op jou eigen unieke wijze creëren.

Ik denk dat het wel altijd om een verbinding gaat tussen zelf denken en samen denken. Want samen kun je tot hele unieke, nieuwe dingen komen.

Vooral denk ik dat het van belang is om zelf autoriteit te zijn op het gebied van jezelf en je lichaam. Zelf te voelen en na te denken. Jij weet het beste wat goed voor je is, niet de dokter die jou net een kwartiertje kent. Jij weet wat je belangrijk vindt en wat niet. Jij weet hoe het voelt. En zonder daarbij al te eigenwijs te worden en je niets meer aan te trekken van andere autoriteiten.

En dus,

Think your own way, in your own life. 

*Citaat dat ik tegenkwam op facebook, via deze pagina met prachtige teksten en afbeeldingen.

Liefs

Stel je voor..

Stel je een land voor, een wereld waarin iedereen leeft met de seizoenen. Er wordt gezaaid in het ene seizoen, op het goede moment en op het juiste moment wordt er geoogst. Er is samenwerking tussen mens en natuuur. Er is eenvoud; een simpel leven, samen in een gemeenschap maar ook samen met de natuur. Zoveel mogelijk wordt er buiten geleefd. Iedereen weet waar de etenswaren vandaan komen, dit is namelijk gewoon bij de boer bij jou om de hoek. Of zelfs uit eigen tuin!*

Ooit was dit overal zo. Over de hele wereld. Ergens is dit veranderd. Ontdekkingen onstonden. Nieuwe technieken werkten goed. Er was groei. Vooruitgang. Alles werd beter en vooral groter en sneller.

En er zijn niet alleen nieuwe apparaten, op den duur veranderde er ook iets in de mentaliteit van de mensen. Eén groter apparaat of machine is niet genoeg. Het moet nóg beter, nog sneller. Uiteindelijk stond alleen maar groei voorop. Elke keer moest het nog beter, alleen maar omdat dat kan. Dit gaat natuurlijk steeds door, nooit zal een ontwikkeling goed genoeg zijn.

Ontwikkelingen volgen elkaar steeds sneller op. De groei is steeds sneller.

Maar, daar verliezen we iets. Er gaat oude wijsheid verloren. Wijsheid die iedereen eerst bezat, is ineens verdwenen. Want wie wil er nu nog breien als er fabrieken zijn die truien breien die nog geen 10 euro kosten. Wie wil er nog spinnen als een fabriek een veel mooier garen kan maken?

Ook veel wijsheid rondom voeding en landbouw gaat verloren. En ik denk dat dat een gemis is.

Want ergens in die overgang, in die verandering van mentaliteit in onszelf, zijn we het vertrouwen in de wereld verloren. Vertrouwen in de goedheid en vanzelfsprekendheid van de natuur. Vertrouwen in de samenwerking tussen mens en natuur. Nu is er geen samenwerking, maar beheersing. Er is beheersing nodig van de mens want anders komt het niet goed. Er zijn bestrijdingsmiddelen nodig en de menselijke hand. Dit met het idee: ‘het kan altijd beter’ of ‘zonder de mens, zonder onze hulp lukt het niet, gebeurt er niets’.

Het is niet mijn bedoeling om al te nostalgisch terug te kijken naar het verleden. Maar ik merk wel dat ik iets mis. Ik besef dat er veel wijsheid is die ik niet langer bezit, maar die mijn voorouders wel hadden.

Het lijkt soms wel alsof ik de helft van de tijd dingen aan het afleren ben. Dingen die nu zo vanzelfsprekend zijn, zijn bijvoorbeeld het eten van koek en snoep vol suiker of het drinken van frisdrank. Dat was er vroeger toch echt niet. En dus heb ik mezelf moeten afleren om dat gewoon te vinden. Ik heb dus een stap terug moeten zetten en zie de komst van frisdrank niet als een verbetering voor de wereld en voor mij. Voor mij is het namelijk helemaal niet goed.

Ik wil wel kunnen spinnen, breien of haken. Dus ik doe moeite om iets van de oude wijsheid weer terug te halen. Gelukkig is die nooit helemaal verdwenen en met de komst van één van de nieuwe technieken (internet) zo terug te halen.

Ik zou dus ook (bijna) niet kunnen leven zonder die technieken, ik ben er ook heel blij mee. Alleen ben ik ook kritisch en zou ik sommige dingen graag anders zien. Hopelijk wordt het steeds meer een samenwerking tussen oud en nieuw: tussen oude wijsheid en nieuwe technieken. Dat zal voor de wereld heel mooi zijn toch?

* Misschien stel ik me de wereld van vroeger nu te vredelievend en mooi voor. Ik heb geen idee of het echt zo was vroeger natuurlijk. Ik stel het me wel graag zo voor. Omdat ik graag zou zien dat de wereld er zo uitzag.

Wat zie jij als oude wijsheid, oude traditie? Wat zou jij daar graag van meenemen en behouden? Bestaat jouw ideaalwereld ook uit oude tradities in plaats van nieuwe technieken?

Liefs

Een rustplek

Laatst heb ik een grafsteen gemaakt. Het is eigenlijk geen steen, het is namelijk van hout. Ik vond dit stuk hout achter het huis, in het kleine strookje bos wat daar is. Meteen toen ik het hout zag liggen en oppakte, was er de associatie met een grafsteen. Ik schreef er een bijpassende tekst op.

Het is niet goed te lezen vanaf de foto. De  tekst die er op staat is als volgt:

Hier lig ik dan

Mijn rustplek

Alles schuift 

Aan mij 

Voorbij

De sterrenhemel

Alle tijd
De rust

Om te bezien
Vanaf mijn plek

Alles gaat snel

Aan mij voorbij

Ik verga 

Met de tijd

Elk moment 

Weer wat meer

En dat is mijn rust

De achterkant

En zo, geven mijn eigen woorden me rust.

(Jullie hoeven je geen zorgen te maken over het idee dat ik grafstenen maak. Als kunstenaar 'mag' je zulke dingen gewoon doen en maken ;)

Liefs

Asociaal

Ik loop in de supermarkt. Ineens staat daar midden op het pad een kar. Jeetje, wat asociaal! denk ik. Dat zet je daar toch niet neer zo? En dan zie ik de jongen die erbij hoort. Petje, spijkerbroek. Ja, denk ik, dat had ik kunnen verwachten. Ik zie dat het iemand is die ik nog van school ken. En meteen heb ik een idee bij hoe hij is. Zo'n asociale jongen die met niemand rekening houdt.

Ik loop verder.

Dan ineens zie ik hem weer. Bij de kassa. Hij legt spullen uit zijn volle kar op de band.

Ik hoor hem zeggen tegen de wat oudere man die achter hem staat: 'Meneer, heeft u maar 1 ding?' De man bevestigt dit. 'Dan mag u wel voor hoor'.

Wie ben ik met mijn vooroordelen? Mijn ideeën over wat netjes is en wat niet... Wat hoort en wat niet kan... Een eerste blik kan genoeg zijn om te weten hoe iemand is. Terwijl dit ondertussen misschien helemaal niet klopt! 

Liefs

Gedachten fladderen..

Gedachten fladderen
Alle kanten op
Nu eens naar links
Dan weer naar rechts

Gedachten fladderen
Omdat ze dat nu eenmaal doen
Het is wat ze zijn
Ze kunnen niet anders

Gedachten fladderen
Als een vlinder
Van bloem naar bloem
Overal heen

Gedachten fladderen
Niet te vangen
Niet te stoppen
Alleen maar fladderen

Liefs

Voeding: het kan altijd anders...

Veel ben ik bezig met voeding. Ik volg verschillende blogs over gezond eten. Elke keer verschijnt daar weer nieuwe informatie over wat nu dan wel weer niet goed voor je is. Informatie is natuurlijk altijd fijn, omdat het het beste met je voor heeft. (In principe). Maar soms is het gewoon te veel.

Elke dag verschijnen er nieuwe onderzoeken die oude onderzoeken tegenspreken. Nieuwe boeken verschijnen met nieuwe diëten. Iedereen beweert dat hij gelijk heeft; ‘ik heb dit onderzocht en ik heb gelijk’. Er zijn zoveel onderzoeken dat er waarschijnlijk over elk voedingsproduct minstens één onderzoek laaiend enthousiast is over dit product, terwijl er ook minstens één is die het product totaal onderuit haalt.

Het is van belang om kritisch naar deze onderzoeken te blijven kijken. Want die geluiden zijn er ook nog: naast de informatie die in de onderzoeken zelf tevoorschijn komt, zijn er ook mensen die deze onderzoeken onderzoeken en kijken welke kloppen en welke niet.

Op een gegeven moment weet je niet meer wat waar is en wat niet. Je moet zelf goede algemene kennis, voedingskennis, anatomische kennis en vooral wetenschappelijke kennis hebben om te kunnen bepalen wat nu echt, waar en kloppend is.

Want er gaan genoeg verhalen rond over fabrikanten van slechte producten die onderzoek financieren om te bewijzen dat hun product niet slecht is.

Het is dus belangrijk om wetenschappelijke vaardigheden te hebben als je je in onderzoeken gaat verdiepen. Vaak wordt in de media een onderzoek aangehaald wat door de journalist eigenlijk niet goed gelezen is.

Er gaan dus vele verhalen rond in de wereld over voedingsmiddelen. Steeds weer wordt er ontdekt dat het ene product toch echt niet schadelijk is (aspartaam, suiker, lightproducten, enz.) en het andere juist wel heel ongezond is (vet, enz..)

Daarnaast is er enorm veel keuze in voedingsmiddelen, het is voor de consument niet meer duidelijk wat wel goed en gezond is en wat niet.

Van sommige dingen ben ik overtuigd. Overtuigd dat het inderdaad goed of slecht is. Het staat voor mij wel vast, maar ook ik kom bronnen tegen die ik vertrouw, en die vertellen dan ineens dat het niet klopt. Dit is heel verwarrend en eigenlijk ook vervelend. Want vertrouw ik dan op mezelf of op die bron?

Ik kan hier wel goed tegen, maar ik weet dat andere mensen hier meer moeite mee hebben. Het brengt je aan het twijfelen: je denkt zo goed bezig te zijn, maar dat is ineens dus niet zo. Deze twijfel kan doorzetten en omslaan in erger: een obsessie met eten. Alles willen weten wat er maar te vinden is op internet, niets zomaar vertrouwen en alles 10 keer onderzoeken. Hierdoor zal je bepaalde etenswaren gaan mijden, en andere juist heel veel gaan eten. Dan wordt het meer een dieet.

Nu een advies hierover. Mijn advies, je hoeft je er helemaal niets van aan te trekken, het is mijn mening! Het is nooit goed om helemaal geobsedeerd te worden door voeding. Het is vervelend dat er tegenwoordig zoveel onderzoek gedaan wordt en alles wel slecht lijkt te zijn. Maar het belangrijkste advies blijft: vertrouw jezelf en je eigen lichaam. Ik eet nu al meer dan twee jaar suikervrij en dit bevalt me goed. Als ik wel suiker eet voel ik dit, ik weet wat de gevolgen zijn. ik heb de afgelopen twee maanden uitgeprobeerd wat het oplevert om geen gluten te eten. (Over de conclusies schrijf ik later). Ik las op veel sites en blogs dat veel mensen last hadden van het eten van gluten. Ik denk dan niet: ik kan duidelijk wel tegen gluten, want ik heb toch geen enorm heftige reactie? Of juist: gluten, ja dat is het! Als ik dat niet eet ben ik van al mijn klachten af. Ik heb dit gewoon een tijdje uitgeprobeerd, om te kijken wat voor resultaat dit zou geven.

Ik kan (en zal) jou of iemand anders nooit verwijten dat jij wel gluten of suiker eet. Misschien heb je wel een veel minder gevoelig lichaam dan ik heb. Voor mij is suiker niet goed, dat voel ik meteen. Maar als dat voor jou niet zo is, dan is het toch prima om dat te eten?

Het enige wat ik wil, is mensen inspireren om in hun lichaam te duiken en te voelen. Te voelen wat bepaald eten met je doet. Misschien kun jij wel niet tegen tomaat, of tegen prei. Zorg dat je goed voor jezelf zorgt en met gezond verstand en een goed lichaamsgevoel kiest.

Blijf voelen in je lichaam, dan ontwikkelt een lichaamsbewustzijn zich vanzelf. Misschien kun je zelfs na elke maaltijd kijken hoe het eten gevallen is: of je moe bent, last hebt van je buik of juist veel energie hebt. Of houd een eetdagboek bij, met alles wat je op een dag of in een week eet. Dit kan voor jezelf duidelijkheid geven.

Liefs

Lief dagboek,

Vroeger, vroeger schreef ik nooit. Nou ja, nooit voor mezelf, nooit voor de lol. Natuurlijk schreef ik wel de nodige verslagen en huiswerkopdrachten voor school.

Maar verhaaltjes schreef ik niet. Gedichten ook niet. En ik schreef ook niet in een dagboek.

Ik ken mensen die nu schrijven, zowel in een dagboek als gedichten, en dat al jaren doen. Ik ben niet zo'n persoon. Ik schrijf namelijk nog maar pas, nog maar twee jaartjes of zo.

Vroeger had ik namelijk angst om in een dagboek te schrijven. Het schrijven van gedichten of verhalen kwam al helemaal niet in me op. Ik zag mezelf gewoon niet als schrijver.

Maar goed, die angst. Die angst weerhield me om te schrijven. Ik ben natuurlijk wel eens een dagboek begonnen maar ik had niet de discipline om dit bij te houden. Toen ik een jaar later in dit dagboek las, verbaasde ik me over wat ik had opgeschreven! Ik vond het kinderachtig en misschien schaamde ik me eigenlijk ook wel een beetje. Waarschijnlijk zou ik het nu, weer jaren later, schattig vinden.

Toen was het echter verlammend. Ik besefte dat ik veranderde door de tijd heen en dit wilde ik juist niet op papier terugzien. Dit was mijn angst: de angst om later iets van mezelf terug te lezen waar ik me om zou schamen. Dus in het vervolg las ik mijn dagboek terug. En ik begon vooral niet in een nieuw dagboek.

Ondertussen ben ik aardig veranderd. Ik denk dat ik in de afgelopen twee jaar meer heb geschreven dan in al die jaren die hier voor af aan gingen. Ik ben ook met twee blogs begonnen, waarbij op dit blog mijn eigen verhalen, gedichten en meningen centraal staan. Dat had ik nooit gedacht! En dat het me makkelijk af zou gaan al helemaal niet.

Schrijven is voor mij een heerlijk en bevrijdend proces geworden. Ik schrijf gewoon op wat als eerste in me opkomt. En dan wordt het een verhaal, een gedicht of gewoon wat geklad. Het hoeft helemaal niet mooi te worden en dat is het bevrijdende aan schrijven!

Het schrijven is vooral voor mij belangrijk geworden door de cursus 'The Artist's Way' van Julia Cameron. Zij schreef een gelijknamig boek, wat vele cursussen heeft opgeleverd die werken volgens haar methode. Maar je kunt ook thuis zelf aan de slag met het boek. Dit heb ik gedaan. Gedurende twaalf weken ben je bezig met het verder ontwikkelen van je creativiteit.

Eén van de belangrijkste peilers van haar methode zijn de 'ochtendpagina's'. Dit zijn drie pagina's die je 's ochtends, meteen als je wakker bent, schrijft. Meteen toen ik begon met deze cursus, begon ik ook hiermee. En dat bevalt me heel goed! Je schrijft gewoon drie pagina's, hoe je je ook voelt. Ik sta er speciaal een half uur eerder voor op.

Alles wat in mij opkomt zet ik zo 's ochtends op papier. Het is heel rustgevend en een fijn begin van de dag. Meestal zet ik op papier waar ik over heb gedroomd, hoe ik me op dat moment voel en soms ook iets over de vorige dag. Veel gezeur ook vaak.

Het meest fijne aan de ochtendpagina's, is dat het de bedoeling is om niet terug te lezen! Wat een bevrijding. Natuurlijk moet je op den duur wel teruglezen, maar in het begin dus expres niet.

Ondertussen is schrijven dus een heel belangrijk onderdeel van mijn dag geworden. Eigenlijk schrijf ik elke dag wel iets en dit is heel prettig. Het is fijn om alles toe te kunnen vertrouwen aan het papier, zonder dat iemand anders dit leest of er achter komt. Schrijven is dus niet alleen maar schrijven, maar een manier van in het leven staan. Als ik me niet prettig voel kan ik dat nu lekker van me afschrijven. :)

Liefs

Kom op! Verman je!

‘Kom op nou, ga mee! Je hebt al lang genoeg getreuzeld. We moeten gaan’.

Maar Stevie bewoog niet. Hij zat daar. Stil in zichzelf gekeerd. Waarom zou hij?

‘En nu is het genoeg, kom NU MEE!´

Stevie bleef zitten. Stil waar hij zat.

Zijn moeder sleurt hem mee. Waar naartoe? Naar de verjaardag van Beppe.

Stevie wil niet mee.

Zijn moeder zet hem in de auto. Nog steeds heeft hij geen woord gezegd. Hij kijkt uit het raam. Waarom moet hij mee? Omdat het hoort? Hij wil niet naar zijn Beppe. Hij was aan het spelen, heerlijk met klei. Zijn moeder begrijpt het niet. Ze schreeuwt alleen maar.

‘Verdorie, we zijn te laat. Wat zullen ze wel niet van me denken? Altijd ben ik te laat. En het komt door jou. Omdat jij zit te zeuren.’

Pisnijdig komt ze bij de verjaardag aan. Verdorie, waarom is dat kind toch zo lastig?

Daar zitten ze bij de verjaardag. Allebei met een gebaksbordje op schoot. De moeder houdt de woede in. Ze doet aardig tegen iedereen om zich heen. Stevie zegt niets. Hij zit daar. Alleen. Hij doorziet zijn moeder wel. Alle woede voor hem.

Ze vertrekken weer. Nog steeds is de moeder chagrijnig. Alleen maar door wat Stevie doet.

Thuis trekt Stevie zich weer terug.

Zijn moeder begrijpt hem niet. Waarom zegt hij niets?

Dan zegt Stevie het: ‘Mam, ik was aan het spelen. Ik wilde niet weg. Ik was midden in het spel. Nu is het niet leuk meer. Je luistert niet naar me. Je ziet niet dat ik aan het spelen ben. Je wil alleen maar dat ik doe wat jij zegt. Dat is alles wat ik mag doen. Een schoothondje zijn.’ hij zegt dit met woede. Boos is hij, om alles wat hij van zijn moeder moet doen.

Samen doen ze niets. Het kind en de moeder. Omdat zij geen ruimte voor hem maakt. Vooral niet voor de kanten die ze niet leuk vindt. Daar schreeuwt ze alleen maar naar. ‘hou op!’, ‘zo is het genoeg geweest!’ Het gaat aan een stuk door. Ze heeft alleen aandacht voor zijn vervelende gedrag. Niet ziet ze hoe mooi de jongen is. Hoe leuk hij is. Wat een mooi bouwwerk hij heeft gemaakt.

En steeds meer durft de jongen niets te zeggen. Hij houdt zich in. Hij speelt niet meer, niet meer in fantasie. Hij trekt zich terug op zijn kamer.

En zijn moeder ziet het niet.

Geschreven op 10 december 2012. 

True colors

True colors - Cyndi Lauper

You with the sad eyes
Don't be discouraged
Oh I realize
Its hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness inside you
Can make you feel so small

But I see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow

Show me a smile then,
Don't be unhappy, can't remember
When I last saw you laughing
If this world makes you crazy
And you've taken all you can bear
You call me up
Because you know I'll be there

And I'll see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow

(When I last saw you laughing)
If this world makes you crazy
And you've taken all you can bear
You call me up
Because you know I'll be there

And I'll see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show

Your true colors
True colors
True colors
Shining through

I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow

Dit liedje zongen we laatst op de opleiding. Een aantal keer zelfs, dus de tekst kan ik nu wel dromen;)

Wat een prachtige tekst is het toch!

Als ik dit liedje hoor, denk ik aan mijn favoriete kledingstuk, in ieder geval mijn meest gedragen kledingstuk: mijn 'regenboogsjaal'. Deze sjaal draag ik bijna elke dag, zo fijn vind ik hem. Iedereen die mij kent, kent de sjaal ook ;)

Dan denk ik aan de tijd dat ik veel zwarte kleding droeg. Draag ik nu eigenlijk nooit meer! Altijd heb ik iets kleurrijks aan.

Maar niet alleen aan dat denk ik. Ik denk ook aan alle maskers die ik heb. Alle maskers die ik op heb. Die ik kan laten zien aan anderen.

En dat doet me beseffen dat iedereen zulke maskers draagt. Vooral in contact met andere mensen. Maskers die je verdriet verhullen. Maskers om stoerder te lijken. Of aardiger. Of gewoon leuker. Het verhult jouw echte zelf.

Het maakt echt contact moeilijker.

Ik denk aan hoe graag we dat contact wel willen. Hoe we willen delen met elkaar, al onze verhalen. Hoe eenzaam we kunnen zijn.

In mijn ideaalwereld is er altijd diep, echt contact. Zonder maskers of vooroordelen. Ik sta voor iedereen klaar en andersom ook.

Wie weet, het zal er steeds meer zijn.

Tot zover mijn idealisme voor vandaag ;)

Liefs

Colors of the wind

Afgelopen week kwam ik dit liedje tegen op facebook. Vast heb ik dit wel gehoord toen ik nog klein was, maar nu kon ik er wel heel bijzonder van genieten. Ik kreeg er zelfs kippenvel van!

Ik deel dit graag met jullie, zowel de tekst als het liedje.

Colors Of The Wind by Pocahontas
You think I'm an ignorant savage
And you've been so many places
I guess it must be so
But still I cannot see
If the savage one is me
How can there be so much that you don't know?
You don't know ...

You think you own whatever land you land on
The Earth is just a dead thing you can claim
But I know every rock and tree and creature
Has a life, has a spirit, has a name

You think the only people who are people
Are the people who look and think like you
But if you walk the footsteps of a stranger
You'll learn things you never knew you never knew

Have you ever heard the wolf cry to the blue corn moon
Or asked the grinning bobcat why he grinned?
Can you sing with all the voices of the mountains?
Can you paint with all the colors of the wind?
Can you paint with all the colors of the wind?

Come run the hidden pine trails of the forest
Come taste the sunsweet berries of the Earth
Come roll in all the riches all around you
And for once, never wonder what they're worth

The rainstorm and the river are my brothers
The heron and the otter are my friends
And we are all connected to each other
In a circle, in a hoop that never ends

How high will the sycamore grow?
If you cut it down, then you'll never know
And you'll never hear the wolf cry to the blue corn moon

For whether we are white or copper skinned
We need to sing with all the voices of the mountains
We need to paint with all the colors of the wind

You can own the Earth and still
All you'll own is Earth until
You can paint with all the colors of the wind

Liefs!