My body is a cage
That keeps me from dancing with the one I loveBut my mind holds the key
Peter Gabriel - My body is a cage
Toen ik de artiest Peter Gabriel ontdekte, viel ik meteen voor dit nummer. Het werd mijn lijflied (ha!). De tekst voelde op dat moment zo passend en ik luisterde dit nummer vaak. Het was één van de nummers waar ik op danste en mijn frustratie en boosheid kon uiten.
Gedurende mijn opleiding het afgelopen jaar heb ik me verdiept in dit nummer, ik koos dit uit voor een grotere opdracht. Terwijl ik met dit nummer bezig was, ontdekte ik dat ik eigenlijk niet meer achter de tekst stond.
Ik zag mijn lichaam als een gevangenis, als niet prettig omdat het niet fijn voelde. Vooral de eerste drie zinnen van het refrein spraken me aan. Dat is wat ik zelf ook ervaarde.
Maar steeds meer trok ik naar die laatste zin toe.
Dat is nu hoe ik het ervaar. Fysiek voel ik me vaak nog niet lekker (of slecht). Maar hoe ik er mee om ga, bepaald hoe ik me echt voel. Kan ik er met rust naar kijken en accepteren hoe ik me voel, of vecht ik tegen hoe ik me voel.
Soms wil ik van alles doen en ga ik tegen mijn lichaam in. Andere keren ben ik juist in mijn lichaam en handel ik vanuit mezelf.
Het klinkt zo flauw om tegen iemand met chronische pijn te zeggen, maar dat is wel hoe ik het ervaar. Hoe je er zelf naar kijkt en mee omgaat, dat bepaald hoe het gaat. Er zijn zoveel manieren om jezelf te behandelen, dat maakt dat het anders voelt. Niet dat de pijn minder is, nee, die is nog hetzelfde, maar het voelt anders, het is anders, in jou.
Laat ik het proberen uit te leggen met een vergelijking:
Stel, een kind wil niet mee ergens naartoe. Jij wil (of moet) daar heen en het kind moet mee.
Je kunt boos worden, schreeuwen en eisen dat het kind mee gaat en wel nu. Misschien trek je hem wel aan zijn arm mee.
Of je kunt uitleggen waar je naartoe gaat, waarom en wat je gaat doen. Misschien kun je een belofte doen (straks kunnen we weer samen spelen).
Ik weet niet of het kind eerder mee zou gaan met de tweede manier, maar dat zou ik graag geloven. Ik denk dat je er zelf in ieder geval het meeste aan hebt, aan die tweede houding. Het kost jou minder inspanning omdat je niet boos wordt. Het verschil is jouw houding ten opzichte van het kind: is hij onderdanig en moet hij aan jou gehoorzamen, of kun je samenwerken en in overleg iets doen.
Geduld, acceptatie, beide belangrijke en nuttige eigenschappen bij chronische pijn.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten